Pacific Coast Highway en San Francisco

Vanmorgen om 6.30 uur wakker. Redelijk tot goed geslapen, het lag niet aan het lawaai, maar aan het kussen. Eén kussen was te plat en twee kussens weer juist te hoog, dus daar gedurende de nacht regelmatig van gewisseld. Rond 7.00 uur opgestaan, geschoren en gedoucht. Eden heeft uitgeslapen tot 8.30 uur. Ontbijt was inbegrepen en vrij goed met muffins, bagels, toast, cornflakes en deeg en een machine waarmee je verse wafels kunt maken. Ook nog hete thee en jus d'orange, alleen de pindakaas ontbrak.

Rond 9.30 uur vertrokken. Het was vrijwel bewolkt en een graad of 68/20. Eerst nog een rondje door down town Santa Cruz gereden (niets bijzonders) en vervolgens Highway 1 ofwel de Pacific Coast Highway (PCH) opgezocht. De PCH begint ten zuiden van L.A. en loopt grotendeels langs de kust van de Stille Oceaan tot ten noorden van San Francisco. Ze hadden het vandaag beter Mustang Alley (woordgrapje voor de Wilson Pickett-fans) kunnen noemen, want we hebben wel 30-40 Ford Mustangs onderweg gezien. Het lijkt wel over iedereen dezelfde Amerikaanse droom heeft om met een convertible langs de Amerikaanse westkust te rijden.

De afstand tot San Francisco is ca. 75 mijl en die hebben we rustig afgelegd met her en der een fotostop. In de buurt van San Francisco werd het flink drukker (dat zijn we na al die rustige dagen/weken niet meer gewend). Het was inmiddels vrij zonnig, dus we zijn meteen maar de Golden Gate Bridge over gereden en de heuvels in om een foto's van de brug te maken.

Vervolgens richting Sausalito voor de hamburger lunch die Bob/Henk getipt hadden. Ik heb het precieze adres niet bij de hand, maar in het stadje was 1 hamburgertentje waar men 5 rijen dik buiten stond, dus ik denk dat die het was. Niet gestopt omdat het a) te druk bij dat tentje was en b) alle parkeerplaatsen vol waren. Sausalito is een erg leuk, maar ook erg toeristisch stadje, dus per definitie erg druk. Misschien één van de komende dagen.

Op weg naar het noorden staat de er geen tol verschuldigd is voor de Golden Gate Bridge en dan kun je op je klompen aanvoelen dat dit voor de terugweg (richting San Francisco) dus wel verschuldigd is (inderdaad $6). Ons motel (Hotel del Sol) ligt twee blocken vanaf Lombart St. (101 South), dus was snel gevonden. Aardige jongen bij de receptie, die op onze vraag voor een rustige kamer, ons weliswaar een kamer (322) op de bovenste (3^e) verdieping gaf, maar wel net boven het zwembad, waar wat engelse kinderen verschrikkelijk aan het spelen (lees: lawaai maken) waren. Bij navraag had hij eigenlijk geen alternatieven, maar kwam toen met kamer 310 op de proppen. Ook op de 3^e verdieping, maar in de verste hoek weg van het zwembad. Nadeel aan deze kamer is dat die bij een trap in de buurt zit en tegenover een kast van housekeeping, dus er nog al wat op en neer geloop is, maar vooralsnog een stuk rustiger dan kamer 322, en ik neem niet aan dat housekeeping 's avonds en 's nachts werkt.

Rond 17.00 uur op weg naar Fishermans Wharf. Voor het eerst sinds L.A. weer 's avonds een lange broek aan. Hier in San Francisco is het ca. 75/24 graden, maar wel een frisse wind. Overdag lekker (verradelijk, wantmijn hoofd verbrandt wel), maar 's avonds een beetje fris. Volgens de receptie is Fishermans Wharf zo'n 20 minuten lopen vanaf Hotel Del Sol. Zo zie je maar weer dat die Amerikanen nooit lopen (of alleen joggen), want het is zeker een half uur lopen. Geen probleem overigens. Over Fishermans Wharf gelopen (vooral restaurants en winkeltjes). Het is een stuk groter dan in mijn gedachten, wellicht is het de laatste 10 jaar uitgebreid.

Als je op Fishermans Wharf bent, moet je Clam Chowder (een kruidige krab/aardappel-soep geserveerd in een uitgeholde zuurdesem bol) eten. Zo gezegd, zo gedaan, we hadden een leuk restaurant gezien en dachten ook dat we daar naar binnen gingen, maar de ober (beter: de propper) nam ons mee naar boven, waar een blues/soul-band aan het spelen was. Eden mocht tot 20.00 uur blijven en ik mocht $5 cover charge betalen. Het menu was hetzelfde en je kon bij de barman bestellen: twee Clam Chowder, een Miller Lite en een cola.

De soep was lekker pittig, maar het was geloof ik niet de bedoeling dat je het brood ook opat, want de barman haalde mijn half opgegeten bol lachend op met de woorden ‘...or unless you want to finish the rest of the bread...'. Om 19.15 uur moest de band een pauze nemen. Eden ging nog even naar de wc en de gitarist vroeg hem waar zijn gitaar was. Eden antwoordde ‘In The Netherlands' en de gitarist zei meteen 'Sorry' in mijn richting en zachtjes tegen de saxofonist ‘They lost...'. Er zijn toch Amerikanen (niet latino's) die het WK gekeken hebben.

Na het eten nog even bij het eindpunt van het kabeltrammetje gekeken. Er stond een flinke rij met 1,5 uur wachttijd. Morgen maar een day-pass of 3-day-pass kopen voor het gebruik van het openbaar vervoer, waaronder het kabeltrammetje. Morgen in ieder geval naar Union Square en omgeving (o.a. shopping, de honkbalspullen voor Monique en Luan) en 's avonds naar Alcatraz. Morgen weer een dag.

Sequoia NP en Santa Cruz

De bediening in het restaurant was redelijk traag gisteravond, dus ik had tijd om de reisblog en foto's up te loaden. Het eten was niets bijzonders: Southern Fried Chicken voor mij en Pasta Marinara met meatballs voor Eden, aangevuld met Bud Light en cola. $61 alstublieft. Aangezien er buiten 2 bedden en een tafel/stoel niets in de ‘rustic cabin' staat is, het al vroeg tanden poetsen en onder de wol (21.45 uur).

Niet zo heel goed geslapen, omdat ik midden in de nacht iets linksonder mijn bed hoorde. Ik kon van het geluid niet opmaken of het geluid nu van buiten kwam of van onder mijn bed. Ik heb ook maar niet meer gekeken onder mijn bed, voor het geval ik daar iets zou vinden, dat ik helemaal niet zou willen vinden. Uiteindelijk toch weer in slaap gevallen. Vanmorgen ging om 5.45 uur de wekker. Na het wassen/tandenpoetsen, zag ik dat er linksonder de cabin (en dus onder mijn bed) een gat gegraven was...

Besloten om toch de Generals Highway naar de grootste boom (General Sherman) uit Sequoia NP te rijden. Deze staat in het Giant Sequoia Forest, dus slaan we 2 vliegen in 1 klap. Ook is dan het nut om nog verder door naar het zuiden via die zigzag-weg te rijden (om het Giant Sequoia Forest) er niet meer. Dus we rijden de 30 mijl heen, bekijken de bomen en rijden de 30 mijl weer terug en verlaten Sequoia NP via de noordelijke uitgang, ongeveer op de hoogte van Santa Cruz.

Ik heb de afgelopen dagen hier regelmatig verhaald over de warmterecords die verbroken zijn, maar op weg naar General Sherman is ook het kouderecord verbroken: 41/5 graden. Nu heb ik het helemaal niet snel koud, maar 5 graden, terwijl je in je korte broek en t-shirtje in een Ford Mustangconvertible (natuurlijk met het dak open, waarom heb je anders een convertible ?) zit, die zo'n 80 km/uur gaat, is dat toch wel koud !

Om 7.15 uur waren we bij General Sherman en we waren de eersten. Sterker nog in die 45 minuten dat we daar geweest zijn, hebben we niemand gezien. Dus rustig rond kunnen kijken en foto's kunnen maken van deze grootste (qua volume) boom ter wereld. Doorsnede 11,5 meter, omtrek 31 meter. Het is niet te bevatten hoe groot die bomen zijn. Geen spijt van het vroege opstaan en het bekijken van deze reus.

Rond 9.00 uur Sequoia NP verlaten richting Fresno, CA. Eigenlijk hoefde we alleen maar naar het westen te rijden, maar van oost naar west gaat (op die hoogte) geen snelweg in California. We hebben dus de hele dag op b-wegen gereden, alhoewel dat ook een relatief begrip is. Op het ene moment is het een 3-baans brede snelweg en het volgende moment een krappe 1-baans slingerweg door de bergen. De weg ging vooral door (citrus)vruchten- en knoflookplantages. Overal kraampjes langs de weg diefruit, noten en knoflook verkochten. De hele dag is het heerlijk koel geweest, ca. 77/25 graden, dus ook de hele dag met het dak naar beneden, en Eden zelfs een tijdje zonder t-shirt (en dat zie je nu ook

Onderweg nog ontbeten bij Subway (Eden wil niets anders) en 's middags nog even gestopt bij een Wal-Mart. De KISS-schoolspullen zijn nog altijd niet binnen. Nog even en dan zijn wij alweer in Nederland, maar ook de Amerikanen weer op school. Daar zal KISS niet blij mee zijn. Ik zal van de week nog eens kijken in San Francisco of anders in L.A.

Rond 15.30 uur waren we in Santa Cruz en het motel (Continental Inn) was snel gevonden. Het inchecken was ook geen probleem en we hebben een mooie kamer op de bovenste verdieping (243). Bij het indraaien op de parkeerplaats schaafde ik nog even de rechtervoorkant van onze hemels-/hel-/korenblauwe bolide langs een muur. Balen, een flinke schaafplek, dat heeft die niet verdiend na al zijn goede werk. Als het goed is, ishet wel allemaal verzekerd.

Nadat we de tassen op onze kamer gezet hebben, zijn we meteen naar het strand gelopen. 6 blocks moet te doen zijn, maar zoals altijd viel de afstand toch wel een beetje tegen (vooral terug). Santa Cruz heeft een pretparkje (Santa Cruz Boardwalk) aan het strand. Het idee was om eerst even te gaan zwemmen in de oceaan, dan terug naar het hotel om te douchen/op te frissen en dan naar de Santa Cruz Boardwalk. Gezien het eind lopen en de drukte al op de boardwalk, besluiten we wat langer op het strand te blijven liggen en voordat we naar huis gaan de boardwalk te doen. Op maandag en dinsdag zijn na 17.00 uur nl. alle attracties, alle frisdrank en alle hotdogs slechts $1 (excl. tax, dat dan wel weer).

Santa Cruz heeft een breed strand en het heeft iets heel erg 'Amerikaanse film-achtig' om een pretpark vanaf het strand te kunnen zien. De oceaan is koud en er staat sowieso een stevige wind. De Amerikanen wagen zich alleen op het strand met een lange broek en vest. Je kunt de Europeanen er zo uithalen, zij zwemmen en liggen in hun zwembroek op het strand.

Rond 17.45 uur maakt Eden alvast een rondje op de boardwalk en draait vast een proefrondje in de Double Shot (een paal van een meter 40-50 meterwaar stoeltjes aanhangen die dan in vrije val naar beneden vallen en dat dan 2x achterelkaar (double shot ?)). Om 18.30 uur loop ik mee. Eden maakt zijn tickets op in een achtbaan (The Giant Dipper) en een spookhuis. We eten nog een paar hotdogs, lopen een rondje over de boardwalk en vervolgens terug naar het motel waar we douchen, de reisblog schrijven (FIFA09 spelen) en foto's uploaden.

Morgen gaan we naar San Francisco, waar we 4 nachten blijven. Aangezien het maar een korte rit is (ca. 75 mijl), kunnen we morgen relaxed opstaan (zonder wekker) en ontbijten. Mogelijk dat we nog de 17 scenic mile drive doen, maar dat zien we morgen wel.

Death Valley NP en Sequoia NP

Ik schrijf dit nu op de veranda van onze ‘rustic cabin' in Grant Grove Village, Sequoia NP, terwijl de vogeltjes fluiten en de eekhoorns rond mijn voeten rennen. Het is hier heerlijk koel (ca. 80/25 graden) en vannacht wordt 47/8 graden voorspelt. Dit is heel wat anders dan Death Valley NP, waar het vanmorgen om 6.00 uur al 102/39 graden was.

De wekker ging om 5.15 uur en een blik naar buiten wees uit dat a) het al licht was en b) zwaar bewolkt was. Toch opgestaan en de spullen bij elkaar gepakt. Bij buitenkomst lag er een grote plas met water, het had geregend. Ik ben nu 2x in Death Valley NP geweest, toch 1 van de heetste plekken ter wereld en ik heb beide keren regen gehad. Vanuit Furnace Creek naar de Devil's Golf Course gereden. Aangezien het nog steeds bewolkt was, gewacht tot ca. 7.15 uur toen de zon een beetje doorkwam en snel foto's gemaakt. Vervolgens via Furnace Creek en Stovewell Pipes het NP aan de westkant uitgereden. Ik moest tanken bij de laatste mogelijkheid in het NP en dat merkte je ook in de gallon-prijs, $4.24 !!

Sequoia NP ligt hemelsbreed maar zo'n 150 mijl van Death Valley NP, maar aangezien de Sierra Nevada er tussen ligt en er geen wegen door dwars door dit gebergte zijn, moeten we er omheen rijden. Eerst naar het zuiden, naar Mojave, CA. en vervolgens weer naar het noorden via Bakersfield, CA., ditmaal via de snelweg (Freeway 99). Deze ‘omweg' is een trip van 250 mijl en kost ons uiteindelijk een uur of 5.

Onderweg nog een laat ontbijt/vroege lunch bij Subway (vaste recept) en Monique en Luan nog even gesproken. Luan lag net in bed, maar was nog wakker. Bij Visalia, CA. van de snelweg af en door de citrusplantages naar Sequoia NP. Het laatste stuk gaat weer de Sierra Nevada in (de westkant ditmaal), want Sequoia NP zit op ca. 6.500 ft/2.100 meter hoogte. Rond 16.15 uur arriveren we bij Grant Grove Village. Het inchecken verloopt spoedig. We hebben cabin (5)13 van in totaal 27 cabins, die in het bos staan. Een ‘rustic cabin' heeft geen eigen toilet/douche, maar deze zijn vlakbij in een bijgebouwtje. Iedereen die mijn voorliefde voor k(r)amperen kent, weet dat ik dit 'erg leuk' vindt, maar een nachtje is wel te overleven.

Om 17.00 uur rijden we naar de General Grant Tree, de op-1-na grootste sequoia van het NP. Het is niet te bevatten hoe groot die boom is en op foto zetten lukt ook niet echt. De boom wel, maar dan ook de grootte te kunnen benadrukken. Vervolgens rijden we door naar Hume Lake, net bij het NP, om te tanken. Acht mijl zigzag rijden, maar er is niet alleen een meer en een benzinepomp ($ 3.89 per gallon), maar meerdere christelijke kampen. Dus ook vol met pubers, snel tanken en weer wegwezen naar onze ‘rustic cabin'.

Bij aankomst blijkt onze parkeerplek ingenomen te zijn door iemand die dicht bij de douches wil parkeren. Dan maar strak erachter parkeren en dan merk ik (en hij) het wel. Ik maak deze reisblog af en dan gaan we eten in het restaurant. Wi-fi schijnt alleen in de buurt van het restaurant/registratie te zijn, dus ik zal proberen vanavond deze reisblog up-te-loaden en mijn email te checken.

Morgen op weg naar Santa Cruz, CA., aan de kust. Wellicht dat we nog eerst even door Sequoia NP rijden, weer naar het zuiden, om General Lee (de grootste sequoia van het NP) en het Giant Forest te zien. Wel 50 mijl zigzag-weggetjes en weer naar het noorden, om vervolgens naar het westen te gaan. Dat had handiger gepland kunnen worden.

Hoover Dam en Death Valley NP

Vanmorgen om 7.15 uur wakker. Om 8 uur opgestaan en de tassen ingepakt, via de tv uitgecheckt en de auto ingepakt. De eerste taak was het zoeken van een benzinepomp en als je er naar één op zoek bent, zijn ze erg moeilijk te vinden.

Op Eden's verzoek gaan we eerst naar de Hoover Dam en dan naar Death Valley. De Hoover Dam ligt niet zover van Las Vegas, ca. 35-40 mijl, dus 45 minuten rijden. Dat klopt, alleen staan we in een file van een mijl omdat iedere auto (vluchtig) bekeken moet worden ter beveiliging van de dam. De Amerikanen zijn als de dood voor een aanslag op de dam. Men is bezig met een parallelweg en -brug, zodat niet al het doorgaande verkeer ook over de dam hoeft, maar in de toekomst, alleen de dagjesmensen.

Geparkeerd in de parkeergarage bij de dam ($7) en lopend rondgekeken. Het is nog steeds een probleem om de hele dam in één foto te vangen (en een gevoel van de grootte te hebben), alhoewel ze er nu wel een vistor center bijgebouwd hebben, waar je op het dak naar de dam kunt kijken. Om het visitor center in te komen, moet je eerst door een soort vliegveld-beveiliging en dan sta je voor de kassa. Alleen al om het visitor center in te willen komen, betaal je $8 p.p., wij stonden dus snel weer buiten, dan maar geen hele foto van de dam. Het meest interessante/fotografeerbare zijn overigens nog steeds de standbeelden van de engelen.

Op de terugweg was de file voor security inmiddels verviervoudigd. We zijn gestopt in Boulder City voor een laat ontbijt/vroege lunch. Wederom bij Subway, dus geen verrassingen. Op weg naar Death Valley vanuit Las Vegas rijdt je een stuk over Freeway 15, om vervolgens bij Baker Highway 127 naar Death Valley NP te nemen. Rond Las Vegas viel het me al op dat het bijzonder druk was (3 banen vol met auto's van weekendgangers naar Las Vegas terug naar huis), maar het reed nog allemaal wel. Verderop niet meer. Ik denk dat we in een file van een mijl of 10 hebben gestaan, tot aan Primm, de staatsgrens met California, omdat het daar van 3 naar 2 banen gaat. Na dat punt reed het wel weer.

Bij Baker van de snelweg af en nog een paar foto's in Baker gemaakt (o.a. de grootste thermometer ter wereld). Hier werd ook al ons warmterecord verbroken tot 119/48 graden. Later in Death Valley NP, in de buurt van Badwater (laagste punt van het westelijke halfrond, ruim 85 meter onder de zeespiegel), zou de temperatuur uiteindelijk oplopen tot 127/53 graden. Toch voelt dit dragelijker aan dan de hitte in Las Vegas, waarschijnlijk door de wind.

Was Badwater 10 jaar geleden niet meer dan een poeltje vies water met een houten bordje er naast en een bordje op de rotsen waar het zeeniveau is, nu is er een grote parkeerplaats met wc's en een wandelpad, naar ik vermoed, het echte laagste punt, maar gezien de temperatuur en de rode koppen van de mensen die terugkomen, laten we dat maar schieten.

We rijden door naar Furnace Creek waar we een kamer geboekt hebben. Bij het inchecken is het druk, met allemaal problemen van mensen waarvan de kamers niet geboekt zijn. Wij krijgen een mooie kamer (836) op de bovenste verdieping met balkon met zicht op de golfbaan. De airco staat al aan en ook de plafondventilator draait. Het is alleen wel een eind weg van de restaurants en winkel, zodat we dat in deze hitte maar met de auto doen. Na het inkopen van de nodige drankjes, gaan we zwemmen. Het zwembad is in die 10 jaar nog niet veranderd, het water is nog even lauw, alleen is het wel druk. Furnace Creek Ranch is wel wat groter geworden de afgelopen 10 jaar. Na het zwemmen, werk ik nog even aan het reisblog (Wi-Fi $4.95 per uur) en gaan dan op tijd eten om de grote meute voor te zijn.

Eden gaat voor de cheeseburger (een laat de buffelburger aan zich voorbij gaan) en ik voor Grilled Chicken Penne Pasta, weggespoeld met water en cola. Lemon Pie Merengue staat als dessert op de menukaart, dus dat kan ik niet aan me voorbij laten gaan. Achteraf had ik dat misschien wel moeten doen, want leek op een soort diepvriestaart met citroenjam. Eden's keus was verstandiger, een aardbeien-milkshake.

Tijdens het eten zien we de zon ondergaan. Het liefst maak ik rond deze tijd foto's, maar met de hitte en de lange stukken rijden (morgen ruim 7 uur richting Sequoia NP, terwijl dat hemelsbreed nog geen 150 mijl van hier vandaan is), moet ik ook af en toe rust nemen. Ik maak de reisblog af en ga ze (ook die van gisteren) en wat series foto's uploaden.

Vanavond begint Mad Men, seizoen 4, in de USA, misschien dat ik dat nog een stukje ga kijken, douchen en op tijd naar bed, want we willen morgen wel het ochtendlicht vangen.

Las Vegas – dag 3

Gisteravond de film The Heartbreak Kid op tv afgekeken, gelukkig niet zoveel reclame als 's middags bij Wall Street. Rond 0.30 uur gaan slapen. Goed geslapen tot, in eerste instantie, 7.15 uur en vervolgens 8.10 uur. Opgestaan en naar buiten gegaan. Niet een echt plan voor vandaag. Het is eigenlijk gewoon te warm in Las Vegas om wat te doen. Het was zojuist alweer 110/42 graden.

The Strip afgereden om te kijken waar het Paris hotel nu precies zit ter voorbereiding van vanavond. Tijdens het rijden vond ik eigenlijk dat Eden niet in Las Vegas geweest kan zijn, zonder in de hotels op The Strip geweest te zijn. De auto geparkeerd bij Mandelay Bay (gratis !?). Door het hotel gelopen en de monorail via Luxor naar Excalibur genomen. Mijn twijfels of we nu een hotel op The Strip hadden moeten nemen, vielen hierbij weg, want van binnen zijn al die hotels eender: vol met gokkasten en hetzelfde publiek. Het is wel vreemd om te zien, dat in een land waar bijna niet gerookt mag worden, in de casino's volop gerookt wordt.

Via de loopbruggen naar New York, New York en vervolgens MGM gelopen. Het is alweer bloedheet buiten. Aan de schaduwkant van The Strip richting Paris gelopen, maar schijn bedriegt, het is een flink eind lopen en de hitte put mij uit. Halverwege omgedraaid en terug naar de auto om een Starbucks te zoeken. Vanavond, voordat Cheap Trick begint, hebben we nog even tijd om wat verder op The Strip te lopen.

Aan de oostkant van Las Vegas teruggereden, maar blijkbaar is die kant te latijns voor een Starbucks. Weer naar de westkant en dezelfde Starbucks van gisteren gereden. Daar een laat ontbijt/vroege lunch met flink wat drinken. Op het moment dat ik de reisblog van gisteren upload, zie ik dat Monique reacties plaatst. Ze zijn dus terug uit Frankrijk.

Terug in het hotel gaat Eden nog even zwemmen, terwijl ik onder de douche duik en me geestelijk ga voorbereiden op Cheap Trick (een dutje doen). Onderweg zagen we de Deuce-bus, die je voor $7 24 uur lang tussen Fremont Street en The Strip heen en weer vervoert. Ideaal voor ons, kunnen we de auto laten staan (en hebben we dus een parkeerplaats) en het scheelt ook weer parkeergeld.

Om 17.15 uur lopen we naar de bushalte om tot de ontdekking te komen dat dit alleen de halte is voor express-bus (Ace-bus) die maar 1x in het uur gaat, net geweest is en ook nog een niet overal stopt. Bij de bushalte is aangegeven waar de halte voor de Deuce-bus is, maar zonder straatnamen in het Fremont-gebied is deze nog niet zo gemakkelijk te vinden. Uiteindelijk gevonden en hij staat nog klaar ook. De rit naar het Paris-hotel kan niet meer dan 2 of 3 mijl zijn, maar de bus doet er bijna 1,5 uur over. De hele Strip staat (al) vast en bij elke halte waar de bus stopt staan soms wel 40 man te wachten. De bus zit dus in een mum van tijd helemaal vol en hij moet dan ook regelmatig mensen laten staan.

Om 18.50 uur zijn we dan eindelijk bij het Paris-hotel. Het theater is gelukkig snel te vinden en de vouchers worden omgeruild voor 2 kaarten op rij J, plaats 66 en 67. In een naburige eettentje snel 2 stukken pizza en 2 bekers cola p.p. naar binnengewerkt. Rond half 8 in de zaal. Een mooie zaal, vergelijk het met een mooie half-ovale schouwburg. Het is een relatief kleine zaal met, ik schat, zo'n 500 plaatsen. Onze plaatsen op rij J (10^e rij van achter, links van het midden) zijn zo slecht nog niet.

We zitten nog niet of er komt een oudere dame (de plaatsaanwijster) naar ons toe of we ge-upgrade willen worden. Ik denk dat het een manier is om nog wat geld te verdienen, maar niets van dat alles (alhoewel ze misschien wel een fooitje verwacht en verdiend had). We worden op rij 5 (!) gezet, links van het midden aan het gangpad en recht voor Rick Nielsen (de gitarist van Cheap Trick voor de niet-kenners onder ons). Wat willen we nog meer ??

Cheap Trick zal de hele Sgt. Pepper LP spelen, aangevuld met nog wat andere Beatles-nummers en een paar eigen nummers. Om 20.05 uur begint een 32-koppig orkest, een gitarist en een keyboardspeler met I am the Walrus, vervolgens een filmpje waarom Cheap Trick dit doet en dan komt Cheap Trick op om de Sgt. Pepper LP te spelen. Het eerste dat opvalt is dat Bun E. Carlos (de drummer) er niet bij is. Er wordt niets over gezegd, maar ik meen eens gelezen te hebben dat hij ziek is.

Iedereen die Cheap Trick wel eens live gezien heeft, weet dat Rick Nielsen met zijn capriolen (te) veel aandacht na zich toetrekt, al is het maar met de overvloed aan plectrums die hij het publiek inwerpt. Wij, op rij 5, hebben er uiteindelijk 14 (! ) verzameld. Cheap Trick speelt gedegen en het publiek is redelijk enthousiast. Natuurlijk voornamelijk 40-er en 50-ers, maar ook het zitten helpt het enthousiasme niet veel. Wordt er eens opgestaan bij bijv. Surrender of I want you to want me, dan wordt je weer snel gemaand te gaan zitten, dat is niet de bedoeling. Een meisje danst een beetje teveel in de richting van Tom Peterson (bassist) en wordt resoluut teruggewezen, dansen doe je maar voor je stoel. Zo beleven Amerikanen klaarblijkelijk concerten. Het concert wordt afgesloten met All you need is love waarbij 2 confetti kanonnen worden ingezet, alleen spuwen ze roze hartjes de lucht in. Om 21.40 uur is het voorbij.

Aangezien we toch in de buurt van het Venetian hotel zitten, wil ik dat Eden nog even laten zien. Natuurlijk valt de afstand, de warmte (om 22.30 uur nog 98/37 graden) en de slenterende, aangeschoten Amerikanen tegen. Het Venetian is nog altijd even protserig als altijd met die kanalen en gondel(ier)s binnen. Er moet ook ergens een Ferrari/Maserati-dealer zijn, maar die hebben we niet gezien. Weer buiten de busstop opgezocht en we hebben geluk, de Ace-bus (express-bus) komt er aan als iedereen zich in de Deuce-bus probeert te wurmen. Uitgestapt op Fremont Street, nog even wat te drinken gekocht en naar de hotelkamer. Eden gaat slapen en ik werk het reisblog bij.

Het is nog niet duidelijk of we morgen eerst nog naar de Hoover Dam rijden voordat we naar Death Valley NP gaan. In principe is de tijd er wel voor, maar of het de omweg waard is...eerst maar eens kijken hoe laat we morgen wakker worden en de tassen om- en ingepakt hebben. Tot binnenkort.

Las Vegas - dag 2

Gisteravond rond 23.30 uur gaan slapen. Eén keer wakker geworden vangeschreeuw in gang. Uitgeslapen tot 8.00 uur. Geschoren, gedoucht en aangekleed. Beneden in het hotel merk je al dat het weekend begint te worden. Het is een stuk drukker dan de 2 dagen er voor. Vandaag staan de was en de Las Vegas Outlet Stores op het programma. De Outlet Stores zijn vrij dichtbij het hotel, maar als wij er om 9.15 uur zijn, zijn de winkels nog dicht. Ze gaan pas om 10.00 uur open.

Dan maar op zoek naar een wasserij. Op goed geluk rijden we het westen van Las Vegas in en na een paar mijl zien we een wasserij bij 1 van de vele 1000-en kleine bedrijventerreintjes. Het is een mooie, moderne wasserij met een aardige mevrouw, die meteen naar ons toekwam en de verschillende machines uitlegde. Ik had nog even mijn eigen Nick Kamen-momentje (voor degenen die nog weten wie hij is), toen ik mijn shirt uittrok en in de was deed, maar geen zwoele dame in de buurt (alhoewel Nick Kamen zijn 501 uittrok, maar misschien zit daar het verschil). Na ruim een uur was de was gedaan en gedroogd.

Op de (lange) weg naar de wasserij zagen we ook een Starbucks, dus hetzelfde recept als gisteren: ontbijten bij Starbucks (turkey-sandwich, cheese bagel, blueberry muffin, pumpkin bread, een hete (!) thee en jus d'orange) en ondertussen even internetten. Niet alleen heb ik de reisblog ge-upload, email, reisblog en nieuws gecheckt, maar meteen ook even gekeken voor kaartjes voor het concert van Pat Benatar en Reo Speedwagon van vanavond. Zo te zien waren en nog genoeg kaartjes te krijgen, dus evt. ook 's avonds aan de zaal. Niet meteen besteld, omdat ik ook nog aan de uitvoering van Sgt. Pepper's Lonely Heartclub Band door Cheap Trick in het Paris Hotel loop te denken. Dit vind ik eigenlijk interessanter dan Pat Benatar. Alleen zijn de kaartjes voor zo'n Vegas-show erg duur. Voor Cheap Trick is het goedkoopste kaartje $65 en dat loopt dan op tot $250. Er is een ticketbureau (Tix4Tonight) dat op de dag van de show kaarten voor de helft van de prijs aanbiedt en dat bureau zit in 1 van de naastgelegen hotels. Daar wil ik sowieso eerst nog even kijken.

Na het late ontbijt/vroege lunch terug naar de Las Vegas Outlet Stores, die inmiddels open zijn en het flink druk hebben. We gaan voornamelijk voor Eden naar deze Outlet Stores, omdat hij zowel nieuwe baseball- als gymschoenen (met lichte zolen) nodig heeft. In de Nike-store vinden we de baseballschoenen en in de Reebok-store de gymschoenen. Meteen ook gekeken voor het wensenlijstje van Monique en Luan (honkbalhandschoen, knuppel en handschoentjes), maar niet gevonden bij die specifieke merkenwinkels, en een generieke sportwinkel was er niet. Voor mijzelf nog even de Vans-store ingelopen en een paar KISS-Vans gekocht, die toevallig in de aanbieding waren ($20 in plaats van de $75 die ze normaliter kosten).

Na het shoppen terug naar het hotel, waar de parkeergarage al aardig vol stond en dat is meteen ook een beetje het probleem om 's avonds nog weg te gaan (bijv. naar de Drive-In bioscoop of The Strip). Zeker in het weekend staat rond 20.00 uur de parkeergarage van het hotel al helemaal vol (vanuit onze hotelkamer kijk je uit op de parkeergarage), dus als je 's avonds weggaat, ben ik bang dat je bij terugkomst je auto niet meer kwijtraakt. Tja, en dan...

De gekochte spullen in de hotelkamer gezet en naar het ticketbureau gelopen. Er waren nog kaarten voor Cheap Trick verkrijgbaar, voor zowel vanavond (vrijdag) als morgenavond (zaterdag). Gekozen voor de zaterdag, zodat we nog wat tijd hebben om uit te zoeken hoe bij het Paris Hotel te komen, zonder de auto te gebruiken (zie probleemstelling hierboven). De goedkopere kaarten waren $28 per stuk, met alle kosten, belasting, etc. moest ik toch nog $74.40 voor 2 kaarten afrekenen. De kaarten moeten we morgen uiterlijk een uur voor de voorstelling ophalen bij het theater in het Paris Hotel. Dus we gaan naar Cheap Trick, mijn eerste concert in de USA !

Nog even Fruit Smoothies en Big Mac's gehaald bij de McD. Eden is gaan zwemmen in zwembad van het hotel (met de glijbaan door de haaientank), terwijl ik Wall Street op tv heb gekeken. De film duurde ruim 3.5 uur met al die (dezelfde) reclames. Ik kan me niet voorstellen dat er een Amerikaan is die zo zijn filmpjes bekijkt (of zouden ze er aan gewend zijn ?).

Om 20.30 uur nog even naar buiten om foto's te maken op Fremont Street. Eden had geen honger, dus het diner slaan we over. Op Fremont Street is het erg druk (weekend) en bijna elke Amerikaan is getatoeëerd en/of aangeschoten. Op de verschillende podia speelt een Pink Floyd coverband (Shine On) en is er een Elvis imitatie wedstrijd. Ook kun je trouwen of je ‘wedding vows' laten hernieuwen door de Elvis Wedding Chapel. Na een uurtje hebben we het wel gezien, kopen we nog wat te drinken en een (hete) thee bij het Starbucks-filiaal in ons hotel. Nog even zappen en dan naar bed. Morgen weer een dag, de laatste dag in Las Vegas, zoals al eerder gezegd: ik zal het niet missen.

Las Vegas - dag 1

Las Vegas - dag 1

We hebben goed geslapen. Haast geen lawaai, hooguit iets te warm, omdat onze airco het niet super doet. Ik heb niet zo heel lang geslapen, van 23.30 tot 6.15 uur, maar Eden uit laten slapen tot 8.00 uur. Met de temperaturen hier in Las Vegas wil ik eigenlijk vooral 's morgens wat doen, maar om 8.30 uur is al 100/38 graden. Overigens is vanmiddag, is ons warmterecord alweer verbroken, het staat nu op 116/46 graden !

Vanmorgen eerst met de auto The Strip afgereden om Eden de thema-hotels te laten zien. Ook gestopt bij het Fabulous Las Vegas-bord in de buurt van het vliegveld. Moest Monique 10 jaar geleden haar leven nog wagen om over 5 banen naar de binnenberm (waar het bord op staat) te rennen, nu hebben ze een parkeer-eiland in de middenberm gemaakt.

Omdat ik gelezen heb dat Pat Benatar/Reo Speedwagon 23 juli 2010 in de buurt van het vliegveld zouden optreden, hebben we daar een rondje gereden om te zien of we de zaal konden vinden, maar dat is niet gelukt. We vonden wel een Wal-Mart (scheerschuim en drinken) en een Starbucks. Ontbeten bij Starbucks (croissants, chicken salad sandwich, jus d'orange en ice tea) om te proberen of Starbucks daadwerkelijk gratis wi-fi aanbiedt (laptop hadden we meegenomen voor het geval dat). Dat is inderdaad geen probleem en meteen onze reisblog van gisteren ge-upload.

Langs de oostkant van het centrum weer richting downtown gereden, omdat aan die kant ook de Hall of Pinball zit. Op de plek, zoals beschreven in de Lonely Planet, zat het museum niet meer, maar in de buurt van het Liberace museum. Het museum is eigenlijk een oude loods waar zo'n 250 flipperkasten staan opgesteld, aangevuld met wat oudere arcade games (Eden heeft eindelijk zijn eerste spelletje Space Invaders gespeeld). Alle flipperkasten waren speelbaar en bij de meeste flipperkasten zat een kaartje met informatie. Er stonden vele klassieke flipperkasten (Fireball, Popeye, Terminator 2, Medieval Madness, Revenge of Mars (eerste 3D-flipperkast), etc.). De oudere flipperkasten kostten $ 0.25 en de nieuwere $ 0.50 of $ 0.75 (Iron Man).

We kwamen ook nog oude bekenden tegen: de KISS- en Guns 'n Roses-flipperkasten. Natuurlijk beiden gespeeld en ik merkte dat zelfs op deze KISS-flipperkast voorzichtig was. De Guns 'n Roses-flipperkast was iets anders (voor de kenners: deze shoot ging eerst omhoog en eindigde midden achter JAM en in de animatie voor het match-getal verschenen de laatste 2 cijfers in de tepels van de juffrouw, in plaats van op een bordje voorhaar borsten zoals bij ons thuis).

Rond 14.00 uur doorgereden richting downtown, maar bleven onderweg regelmatig stoppen voor winkels (Best Buy, Target, Barnes & Nobles, Wal-Mart) waar we een paar T-shirts voor Eden en 2 cd's (Ozzy en Prince) voor mij hebben gekocht. Uiteindelijk rond 15.30 uur weer bij het hotel. Nog snel even naar McD geweest voor de Real Fruit Smoothies voordat we naar de kamer gingen om wat bij te komen. Zoals gezegd is het nu 116/46 graden, eigenlijk veel te warm om wat buiten te doen.

Opgefrist in het hotel en op bed in slaap gevallen. Eden maakte me om 20.00 uur wakker met de vraag of we nog gingen eten. Gegeten bij het ‘all you can eat'-buffet van het hotel ($17.99 p.p. incl. drinken, excl. tip). Er was van alles: asian (sushi, stir fry), italian (macaroni, pizza, meatballs), american (roast beef, baby ribs, turkey), mexican (taco's), soep, salades en dessert (soesjes, ijs(jes), taarten). Jaja, teveel gegeten.

Rond 22.15 uur weer op de hotelkamer, nog even gezapt en gelezen. Eigenlijk veel te vroeg ‘for Vegas'. Ook na mijn eerste volle dag in Las Vegas ben ik er nog niet van overtuigd. Misschien dat ik een keer zonder kinderen moet gaan, zodat ik ook wat van het ‘adult entertainment' kan meemaken, en dan bedoel ik zeker niet alleen het gokken...

O ja, vandaag kreeg ik de eerste afmelding van de mailinglist (nee, ik noem geen namen

Bryce Canyon NP, Zion NP en Las Vegas

Afgelopen nacht wederom niet echt goed geslapen (was het te stil ? was het de spanning van om 5.15 uur opstaan ?). Feit is dat ik rond 4.00 uur wakker werd en eigenlijk niet meer geslapen heb totdat de wekker ging. Om 5.15 uur was het nog pikdonker, reisblog/email gecheckt, spullen bijelkaar gepakt en om 5.45 uur bij het motel weggegaan. Het bevreemde mij wel dat wij de enige waren die zo vroeg weggingen. De rest van het motel leek nog in diepe rust.

We hadden besloten om wederom naar het Bryce View Point te gaan. Daar waren we echter niet de eerste, want er was o.a. al een hele grote groep Fransen (wat doen die toch allemaal in de USA ? ik dacht dat zij nooit buiten hun land vakantie vierden). De zon kwam rond 6.20 uur een beetje door, maar het was nog flink bewolkt, dus Bryce Canyon NP met zonsopgang fotograferen, kwam er niet echt van.

Vervolgens het hele park doorgereden naar het eindpunt (Rainbow's Point) en van daaruit ‘teruggewerkt' naar de ingang. Bij Rainbow's Point en een aantal viewpoints daarvoor waren we helemaal alleen. We hebben niet alle viewpoints bekeken, want je kijkt toch vaak naar hetzelfde, alleen vanuit een andere hoek. Halverwege het park kwam de zon goed door en werd het ook wat drukker. Met name bij Sunset Point mooie foto's gemaakt.

Rond 9.00 uur op pad gegaan richting Zion NP en Las Vegas, maar onze eerste stop (na een laat ontbijt/vroege lunch bij Subway) was Pink Coral Sands State Park (SP). Een SP met roze zandduinen. Het lijkt een beetje op Sossusvlei in Namibië, maar dat is veel groter. Om bij de ingang van dit SP te komen, moest je een (bijna) kaarsrechte weg van 10 mijl afrijden. De entree was $6 en meer wat het SP ook zeker niet waard, althans voor hetgeen je mocht zien. Het blijft toch vreemd dat je als voetganger maar een héél beperkt deel van het park mag zien en door mag lopen (bijv. niet eens de duinen op), maar dat er wel 4-wheeldrives en ATV's overheen mogen crossen. Een stukje voor de ingang van het SP was een (illegaal) pad de duinen op en eerlijk gezegd zag je daar meer dan in het SP.

Vervolgens door naar Zion NP en wederom hadden we het geluk om wegwerkzaamheden in een NP mee te maken. Alleen was het dit keer geen half uurtje om 18.00 uur, maar bijna 1½ uur om 12.30 uur. Uiteindelijk waren we flink aangebakken toen we bij het visitor center van Zion NP aankwamen. Zion NP is één van de parken waarbij men al jaren geleden onderkend heeft dat het niet mogelijk is om iedereen met zijn eigen auto door het park heen te laten rijden, maar verplicht gebruik te laten maken van een shuttle. De shuttle start bij het visitor center, vandaar dat we daar moesten wezen.

Het gebruik van een shuttle heeft wel een nieuw probleem opgeworpen: parkeerruimte. In de brochure die we bij de poort hadden gekregen (en waar we tijd genoeg voor hebben gehad om door te nemen) stond al dat er tussen 10.00 en 15.00 uur geen parkeerruimte zou zijn. Alternatief was je auto in het plaatsje Springdale (net buiten Zion NP) neer te zetten, dan met een shuttle naar het visitor center te gaan en vandaar de shuttle te pakken het NP in. We besloten (met vele anderen) het er toch maar op te gokken en we vonden zowaar een parkeerplaatsje. Dat je er maar een uur mocht staan, was een probleem van later zorg.

Met de shuttle naar (bijna) het eind van het NP gereden (Zion NP is eigenlijk een canyon) en van daaruit naar het eind van de canyon (en weer terug) gelopen. Met de shuttle weer terug naar het visitor center en (het was inmiddels 16.30 uur) zonder problemen de auto gepakt.

Las Vegas ligt zo'n 150 mijl van Zion NP af, dus ruim 2 uur rijden. In de woestijn tussen Zion NP en Las Vegas is ons warmterecord nog verbroken (112/44.5 graden ten opzichte van 111/44 graden in Palm Springs), maar ook de record zal niet stand houden, want komende zondag gaan we naar Death Valley, de warmste (heetste) plek in de USA. Ditmaal besloten om in down town Las Vegas (Golden Nugget Hotel) te verblijven in plaats van op The Strip met alle thema-hotels. Het Golden Nugget Hotel was zo gevonden, wat langer duurde het om de receptie van het hotel te vinden. Ook dit is zo'n megahotel waar het ook nog eens megadruk is. De rij bij de receptie was kort en we hebben gevraagd (en gekregen) om een rustige kamer. Of de buren rustig zullen zijn, zullen we wel merken. Het valt wel op dat er veel Amerikaanse studenten en gezinnen (en bejaarden) in dit hotel zitten. Wellicht is dat ook de doorsnee van de Amerikaanse bevolking die haar vermaak in Las Vegas zoekt.

Tja, wat moet ik zeggen over Las Vegas ? Het staat eigenlijk voor alles waar ik niet van houd: drukte, plastic vermaak en ook zojuist om 20.30 uur nog erg warm (zeker 100/38 graden). Na het douchen nog even een rondje over Fremont Street gelopen. Dit is de straat waar het ooit begonnen is, de straat waar alle oude casino's (waaronder de Golden Nugget) staan. Alleen hebben ze de straat nu overdekt met een gigantische overkapping, wat ook nog eens één groot videoscherm is, waar elk uur een korte voorstelling (gevolgd door een even lange reclame) gegeven wordt (The Fremont Experience).

Aangezien we het wel een beetje gehad hebben na 13 uur (en 3 NP's) onderweg geweest te zijn, hebben we snel een paar stukken pizza gegeten (hawai, sausage en 2x peperoni , sprite en coke) en wat te drinken gekocht. Vanavond vroeg naar bed en dan morgen hopelijk weer wat fitter op.

Wi-fi in het hotel kost inderdaad $12.99 per dag en het is me nog niet gelukt verbinding te maken met 1 van de andere netwerken die de laptop vindt, dus waneer ik dit kan plaatsen, weet ik nog niet. Gelukkig inmiddels wel weer bereik voor de mobiel, want in de NP's (Bryce Canyon en Zion) is totaal geen bereik. Kreeg vanavond een sms van Monique om te laten weten dat ze goed in St. Malo zijn aangekomen. Hun vakantie zit er over een paar dagen alweer op, wij zitten morgen op de helft. De tijd vliegt...

PS: Zit nu in een Starbucks, zo wat de enige plaats in Las Vegas (naast het vliegveld) dat gratis Wi-fi heeft.