Gisteravond de film The Heartbreak Kid op tv afgekeken, gelukkig niet zoveel reclame als 's middags bij Wall Street. Rond 0.30 uur gaan slapen. Goed geslapen tot, in eerste instantie, 7.15 uur en vervolgens 8.10 uur. Opgestaan en naar buiten gegaan. Niet een echt plan voor vandaag. Het is eigenlijk gewoon te warm in Las Vegas om wat te doen. Het was zojuist alweer 110/42 graden.

The Strip afgereden om te kijken waar het Paris hotel nu precies zit ter voorbereiding van vanavond. Tijdens het rijden vond ik eigenlijk dat Eden niet in Las Vegas geweest kan zijn, zonder in de hotels op The Strip geweest te zijn. De auto geparkeerd bij Mandelay Bay (gratis !?). Door het hotel gelopen en de monorail via Luxor naar Excalibur genomen. Mijn twijfels of we nu een hotel op The Strip hadden moeten nemen, vielen hierbij weg, want van binnen zijn al die hotels eender: vol met gokkasten en hetzelfde publiek. Het is wel vreemd om te zien, dat in een land waar bijna niet gerookt mag worden, in de casino's volop gerookt wordt.

Via de loopbruggen naar New York, New York en vervolgens MGM gelopen. Het is alweer bloedheet buiten. Aan de schaduwkant van The Strip richting Paris gelopen, maar schijn bedriegt, het is een flink eind lopen en de hitte put mij uit. Halverwege omgedraaid en terug naar de auto om een Starbucks te zoeken. Vanavond, voordat Cheap Trick begint, hebben we nog even tijd om wat verder op The Strip te lopen.

Aan de oostkant van Las Vegas teruggereden, maar blijkbaar is die kant te latijns voor een Starbucks. Weer naar de westkant en dezelfde Starbucks van gisteren gereden. Daar een laat ontbijt/vroege lunch met flink wat drinken. Op het moment dat ik de reisblog van gisteren upload, zie ik dat Monique reacties plaatst. Ze zijn dus terug uit Frankrijk.

Terug in het hotel gaat Eden nog even zwemmen, terwijl ik onder de douche duik en me geestelijk ga voorbereiden op Cheap Trick (een dutje doen). Onderweg zagen we de Deuce-bus, die je voor $7 24 uur lang tussen Fremont Street en The Strip heen en weer vervoert. Ideaal voor ons, kunnen we de auto laten staan (en hebben we dus een parkeerplaats) en het scheelt ook weer parkeergeld.

Om 17.15 uur lopen we naar de bushalte om tot de ontdekking te komen dat dit alleen de halte is voor express-bus (Ace-bus) die maar 1x in het uur gaat, net geweest is en ook nog een niet overal stopt. Bij de bushalte is aangegeven waar de halte voor de Deuce-bus is, maar zonder straatnamen in het Fremont-gebied is deze nog niet zo gemakkelijk te vinden. Uiteindelijk gevonden en hij staat nog klaar ook. De rit naar het Paris-hotel kan niet meer dan 2 of 3 mijl zijn, maar de bus doet er bijna 1,5 uur over. De hele Strip staat (al) vast en bij elke halte waar de bus stopt staan soms wel 40 man te wachten. De bus zit dus in een mum van tijd helemaal vol en hij moet dan ook regelmatig mensen laten staan.

Om 18.50 uur zijn we dan eindelijk bij het Paris-hotel. Het theater is gelukkig snel te vinden en de vouchers worden omgeruild voor 2 kaarten op rij J, plaats 66 en 67. In een naburige eettentje snel 2 stukken pizza en 2 bekers cola p.p. naar binnengewerkt. Rond half 8 in de zaal. Een mooie zaal, vergelijk het met een mooie half-ovale schouwburg. Het is een relatief kleine zaal met, ik schat, zo'n 500 plaatsen. Onze plaatsen op rij J (10^e rij van achter, links van het midden) zijn zo slecht nog niet.

We zitten nog niet of er komt een oudere dame (de plaatsaanwijster) naar ons toe of we ge-upgrade willen worden. Ik denk dat het een manier is om nog wat geld te verdienen, maar niets van dat alles (alhoewel ze misschien wel een fooitje verwacht en verdiend had). We worden op rij 5 (!) gezet, links van het midden aan het gangpad en recht voor Rick Nielsen (de gitarist van Cheap Trick voor de niet-kenners onder ons). Wat willen we nog meer ??

Cheap Trick zal de hele Sgt. Pepper LP spelen, aangevuld met nog wat andere Beatles-nummers en een paar eigen nummers. Om 20.05 uur begint een 32-koppig orkest, een gitarist en een keyboardspeler met I am the Walrus, vervolgens een filmpje waarom Cheap Trick dit doet en dan komt Cheap Trick op om de Sgt. Pepper LP te spelen. Het eerste dat opvalt is dat Bun E. Carlos (de drummer) er niet bij is. Er wordt niets over gezegd, maar ik meen eens gelezen te hebben dat hij ziek is.

Iedereen die Cheap Trick wel eens live gezien heeft, weet dat Rick Nielsen met zijn capriolen (te) veel aandacht na zich toetrekt, al is het maar met de overvloed aan plectrums die hij het publiek inwerpt. Wij, op rij 5, hebben er uiteindelijk 14 (! ) verzameld. Cheap Trick speelt gedegen en het publiek is redelijk enthousiast. Natuurlijk voornamelijk 40-er en 50-ers, maar ook het zitten helpt het enthousiasme niet veel. Wordt er eens opgestaan bij bijv. Surrender of I want you to want me, dan wordt je weer snel gemaand te gaan zitten, dat is niet de bedoeling. Een meisje danst een beetje teveel in de richting van Tom Peterson (bassist) en wordt resoluut teruggewezen, dansen doe je maar voor je stoel. Zo beleven Amerikanen klaarblijkelijk concerten. Het concert wordt afgesloten met All you need is love waarbij 2 confetti kanonnen worden ingezet, alleen spuwen ze roze hartjes de lucht in. Om 21.40 uur is het voorbij.

Aangezien we toch in de buurt van het Venetian hotel zitten, wil ik dat Eden nog even laten zien. Natuurlijk valt de afstand, de warmte (om 22.30 uur nog 98/37 graden) en de slenterende, aangeschoten Amerikanen tegen. Het Venetian is nog altijd even protserig als altijd met die kanalen en gondel(ier)s binnen. Er moet ook ergens een Ferrari/Maserati-dealer zijn, maar die hebben we niet gezien. Weer buiten de busstop opgezocht en we hebben geluk, de Ace-bus (express-bus) komt er aan als iedereen zich in de Deuce-bus probeert te wurmen. Uitgestapt op Fremont Street, nog even wat te drinken gekocht en naar de hotelkamer. Eden gaat slapen en ik werk het reisblog bij.

Het is nog niet duidelijk of we morgen eerst nog naar de Hoover Dam rijden voordat we naar Death Valley NP gaan. In principe is de tijd er wel voor, maar of het de omweg waard is...eerst maar eens kijken hoe laat we morgen wakker worden en de tassen om- en ingepakt hebben. Tot binnenkort.