Moab – Bryce Canyon NP
Vannacht voor het eerst deze vakantie gedroomd over werk (en ook wakker geworden). Hopelijk is het nu uit mijn systeem en zal dat niet meer gebeuren. Uiteindelijk om 6.45 uur opgestaan. Eden heeft uitgeslapen tot 8.00 uur. Na een laatste ontbijt op de parkeerplaats, de spullen ingepakt en om 9.00 uur richting Bryce Canyon NP vertrokken.
Ondanks het zeer mooie weer toch besloten om niet nogmaals Arches NP in te gaan om foto's te maken. Aangezien we vandaag grotendeels over ‘scenic routes' zullen rijden, zal er nog veel natuurschoon te zien zijn. Vanuit Moab naar het noorden tot aan Freeway 70, het eerste stuk snelweg dat we zien sinds we alweer 6 dagen geledenvanuit Joshua Tree NP naar Grand Canyon NP reden. Het was maar een stukje van 30 mijl, maar het rijdt toch iets rustiger. Vervolgens Highway 24 door de woestijn naar het zuidwesten, waarbijHighway 24 het Capitol Reef NP doorkruist.
Na het NP gestopt in Torrey voor de lunch bij Subway. Voor ons was een hele groep Franse bikers en het was leuk om te zien hoe de irritatie per broodje bij de meisjes achter de toonbank opliep. Bij Subway heb je sowieso al veel teveel keus, maar als je elkaar dan ook niet begrijpt, is dat erg vermakelijk om te zien. Duurde dus wel even iets langer voor dat wij onze broodjes hadden (chicken en tuna, aangevuld met cookies/chips en pink lemonade), maar dat hadden we er wel voor over.
Na de lunch via Highway 12 richting Bryce Canyon NP door een bergachtig gebied. Wederom erg groen, en nu weten we ook waarom. Was het tijdens de lunch al wat bewolkter/donkerder geworden, nu was er een flinke onweersbui, waar we net achteraan reden en dus een klein staartje van meekregen (de eerste regen van de vakantie). Boven op de berg (ruim 7.000 ft/2.300 m. had het niet alleen geregend, maar ook gehageld. Alles was wit, het leek wel winter. Reden we in Torrey nog in 95/35 graden, bovenop de berg (na de hagelbui) was de temperatuur nog maar 47/8 graden !
Na al die dagen natuurschoon begint(m.n. bij Eden) de ‘natuur-moeheid' toe te slaan. In het tweede deel van de rit naar Bryce Canyon NP zijn we wat minder vaak gestopt/foto's gemaakt. Ook het weer hielp niet echt mee, want grotendeels flink bewolkt en in de buurt van Bryce Canyon NP kwamen we terecht in een 2e onweersbui. Ik kan me nu ook voorstellen waar die ‘flash-floods' vandaan komen, want de rotsachtige grond is hard door steen of door droogte en het water stroomt er gewoon over heen. We moesten een aantal keren door een flinke modderstroom heenrijden. Gelukkig regende het heel hard, zodat onze Mustang nu nog altijd zijn karakteristieke kleur heeft.
We waren rond 15.45 uur bij ons motel bij Bryce Canyon NP (Bryce View Lodge). Het inchecken verliep probleemloos, zelfs een kamer op de bovenste verdieping (geen bovenburen !). Maar dat zou alte mooi geweest zijn: de airco hield er plots mee op en toen we hem opnieuw opstartte, ontsteeg er een brandlucht en begon het apparaat te piepen (net een rookmelder). Receptie gebeld en 10 minuten later waren er 2 mannetjes die het (uiteindelijk) ook niet wisten. Inmiddels deed de airco het weer, dus we hebben het zo gelaten. Nu slaat hij elke 15 minuten af en start weer na een minuut of 10. Waarschijnlijk raakt die oververhit, slaat af, koelt af en start weer op. Aangezien het nog altijd bewolkt is, maakt het niet zoveel uit. Het is toch relatief koel.
Het idee was om 18.00 uur het NP in het gaan, omdat het dan wat rustiger is. In vergelijking met 10 jaar geleden (toen Monique,Eden en ik hier ook waren) is het zoveel groter/commerciëler geworden, terwijl de infrastructuur niet is uitgebreid. Maar goed, om 18.00 uur begon het te regenen, dus dan eerst maar eten en hopen dat het na het eten droog zou zijn. Zo gezegd, zo gedaan. Toen we eenmaal zaten, begon het pas echt te hozen (wie zei er iets over bewolkt en lichte regen in Bryce Canyon NP ?).
In het restaurant werden we geholpen door een leuke serveerster met een passende Amerikaanse naam (Cherry). Fried Catfish voor Eden en Smoked Turkey Breast voor mij, aangevuld met Sprite en Coke en afgerond metdoor een Key Lime Cheesecake (!), 5 Fruits cake (met vanille ijs) en een hete thee (ik schrijf elke keer hete thee, want een 'regular tea' is hier ice tea). Vroeg gaan eten bleek een goed idee, want toen wij klaar warenmet ons eten, zaten er wel 60 man te wachten op een plekje in het restaurant.
Inmiddels regende het iets minder en werd het wat lichter, dus we besloten het erop te wagen om even het NP in te rijden (ons motel staat ca. 3 mijl van de ingang) en naar het Bryce View Point te gaan. Het was niet super, maar af en toe kwam er een beetje zon door en dat zorgde weer voor een (dubbele) regenboog. Morgenvroeg een nieuwe poging, vroeg opstaan dus. Maar eerst is mijn jeugdliefde wederom op tv (ja, laat dat profileren maar aan KISS over) met een KISSteria-special. Ik ben benieuwd.
Inmiddels ben ik er ook achter gekomen dat in ons hotel in Las Vegas (Golden Nugget) het gebruik van wi-fi $12.99 per dag kost. Wellicht dus dat ik de komende dagen wat minder zal bloggen, of de laptop meeneem naar Starbucks (waarvan overigens een filiaal in ons hotel zit). Tot binnenkort !
Moab - dag 2
Om 5.03 uur wakker van de bovenburen, tot 6.15 uur gedoezeld. Opgestaan en email/reisblog gecheckt. Het is leuk om te zien dat er nog steeds en regelmatig gereageerd wordt. Dat is zeker een stimulans om het dagelijks (uitgebreid) bij te houden. Daarnaast ben ik ook aan het denken om er een vakantieboek met foto's, etc. van te maken, dus daar is deze reisblog een mooie basis voor.
Rond 7.30 uur ontbeten en om 8.00 uur naar Adrift gelopen voor onze rafting-trip. We moesten er om 8.10 uur zijn, maar iedereen (een man of 30) zat al te wachten met de reddingvesten en waterproof-boxen in de aanslag. Wij werden ook snel een reddingsvest aangemeten. Vervolgens met zijn allen in een oude schoolbus op weg naar startplaats, ca. 17 mijl stroomopwaarts van Moab op de Colorado-rivier.
In de bus kregen we een A4tje uitgereikt met daarop de 'do's & don't's' en als eerste stond genoemd dat je niet met de buschauffeur mocht spreken als de bus in beweging was. Nu, geloof me, zelfs al had je het gewild, dan had je er nog geen woord tussen gekregen. De chauffeur vertelde onderweg het ene grote verhaal na het andere grote verhaal aan wie het maar horen wilde. Ook een aantal van de gidsen waren van die ‘high energy' (ADHD ?) jongens, en als ik wel ergens moe van word... Precies, het deed me denken aan de Amerikaanse leid(st)ers op het zomerkamer in New Jersey waar ik vroeger een zomer gewerkt heb. Misschien leek daar deze trip nog wel het meeste op, een kamp- of schooluitje.
Na onderweg nog wat mensen opgepikt te hebben bij een mooie lodge, waren we rond 9.15 uur bij de startplaats. Vrij snel bleek al dat we niet op een raft zaten, maar een oar. Verschil is dat je op een raft zelf moet roeien en de gids stuurt en op een oar roeit en stuurt de gids. Onze gids heette Gareth. We zaten samen met een Frans gezin (vader met 3 tienerdochters) in de oar en waren als eerste weg. Te snel bleek later, want we waren een Waalse gezin (vader, moeder, zoon en vriendinnetje van de zoon) vergeten, die met een andere (overvolle) oar werden gebracht.
In de busrit heen leek de Colorado-rivier in juli al weinig spectaculair en dat bleek ook wel. Het was meer een ‘scenic float' danenerverende rafting. Al snel ging iedereen (op de Gareth en het Waalse gezin na) het water in om mee te drijven/zwemmen. Het is gelukkig vandaag half bewolkt en daardoor niet zo heel warm, en ik schat dat het water van de Colorado-rivier zo'n 25 graden was. In onze trip van 7 mijl waren wel een paar ‘rapids' (stroomversnellingen), waarvoor we weer terug in de boot moesten, maar niet iets om je druk over te maken. Het ging vooral om het uitzicht, om tussen de rode, steile kliffen heen te varen, tenminste als je om de kleffe Walen (de zoon en zijn vriendinnetje dan) heen kon kijken.
Rond 12.30 uur waren we bij de landingsplaats waar de bus (en chauffeur) stond te wachten op de mensen die een ‘half day trip' hadden geboekt. Gingen we vanmorgen nog met 31 man weg, nu waren het er opeens 39. Misschien hadden een paar mensen toch spijt van een hele dag drijven. Omdat er nu andere gidsen in de bus zaten dan op de heenweg, kon de buschauffeur wederom dezelfde grote verhalen van stal halen. Rond 13.15 uur waren we weer terug bij Adrift.
Aangezien we geen zin hadden om eerst om te kleden en dan met de auto ergens te gaan lunchen, besloten om aan de overkant van het motel bij Wendy´s te lunchen. Waarom er zo´n lange rij stond voor eten dat minder is dan bij McD, voor eten dat duurder is dan bij McD, geen refills, etc., ik weet het niet. Maar goed, een hamburger/Fanta voor Eden en een spicy chicken caesar salad/Ice tea voor mij. Op weg naar de hotelkamer nog even in het zwembad gedoken om het Colorado-rivierwater af te spoelen (en de zwembroeken hadden we toch nog aan).
Na een middagdutje rond 18.00 uur op weg naar Arches NP, ca. 3 mijl van Moab. Het was jammer genoeg zwaar bewolkt en daardoor bijna geen zonlicht. Arches NP bestaat bekend om haar, wel, arches (bogen). Wat ze er niet bij zeggen is dat veel van die bogen pas na 1,5 uur hiken te bereiken zijn. Gelukkig kun je er ook een aantal vanaf de weg zien. Minstens even indrukwekkend zijn de steenpartijen aan het begin van het park. Jammer genoeg was dit deel van het park in de schaduw van de wolken. Aan het eind van het park (waar een aantal bogen staan) scheen de zon inmiddels onder de wolken door. Misschien dat we morgen op weg naar Bryce Canyon NP nog even stoppen in Arches NP om nog wat foto's met zonlicht van het eerste deel van het park te maken.
Rond 20.30 uur weer terug in Moab, getankt en vervolgens naar het Thaise restaurant gegaan, welke gisteren dicht was. Vandaag wel open en van de 4 tafels die bezet waren, waren er 3 gevuld met Nederlanders. Goed gegeten, niet super. Eden de Pineapple Shrimp Curry en ik de Spicy Basil with Chicken, aangevuld met Coca cola's, Bud Lights en water.
In het motel de reisblog afgemaakt en mijn eerste jeugdliefde (KISS) bij The Tonight Show with Jay Leno gekeken. Dit ter promotie van hun Amerkaanse tour, welke komende vrijdag begint. Helaas komen ze pas in dit deel van het land als wij weer in Nederland zijn. Morgen de rit naar Bryce Canyon NP. Niet zo'n hele lange rit (240 mijl/400 km), maar volgens de routeplanner toch ruim 5 uur rijden. Tot dan !
O ja, tijdens de afgelopen weken hebben we al vele Ford Mustangs gezien: zwarte, witte, zilvere, antraciet, rood, cherry-red, mosterd-goud, maar vandaag in Arches NP voor de eerste keer een hemels-/hel-/korenblauwe Ford Mustang. Eindelijk !
Moab - dag 1
Zoals verwacht rond 6.30 uur wakker (de bovenburen stonden op). Eden sliep nog diep, dus hem laten slapen terwijl ik mijn email/reisblog en de adventure-mogelijkheden in Moab bekeek. Rond 7.30 uur opgestaan. Na het ontbijt bij ‘the office'/op de parkeerplaats: cornflakes, toast met pindakaas en hete thee/sap. Besloten voor de combinatietrip ATV (All Terrain Vehicle - 4-wielige motoren) en raften te gaan. Alleen de ATV is 's ochtends en het raften na de middag, en dat lijkt me nu net een beetje te heet voor op het water met temperaturen boven de 105/40 graden. Bij de touroperator Adrift maar even navragen wat de mogelijkheden zijn.
Adrift blijkt schuin tegenover het motel te zitten en het is geen probleem om vandaag om 10.30 uur te ATV-en en morgen tussen 8.30-12.30 uur te raften (incl. lunch). Dat komt ons ook goed uit, want dan kunnen we in de namiddagen naar de nabijgelegen Arches NP en Canyonlands NP. Voor het rijden op de ATV moeten we om 9.45 uur weer bij Adrift zijn, dus we hebben een uur om om te kleden (lange broek en dichte schoenen). Aangezien Eden nog geen 16 jaar is, mag hij nog geen ATV besturen, maar kan hij mee achterop (waarom dat dan $60 moet kosten ?). Ook moest ik heel wat formulieren invullen dat ik aansprakelijk voor Eden ben en Adrift niet aansprakelijk is, mocht er wat misgaan.
Na het omkleden weer om 9.45 uur bij Adrift, waar we helmen krijgen aangemeten. Ik heb de grootste maat nodig, en krijg (waarschijnlijk) een vrouwenhelm met roze en paarse, sierlijke strepen. Voor Eden nog snel even een zonnebril gekocht. We rijden in de groep samen met een Frans gezin met 2 kinderen (dus 3 ATV's, allen met bijrijders). Om 10.00 uur gaat het richting de startplaats van de ATV-tracks, ca. 10 mijl ten noorden van Moab. Wij moeten in onze auto's achter het busje van Adrift, met op de aanhanger een ATV, aanrijden.
Bij aankomst staat onze instructeur/gids (Bryan) en de twee andere ATV's klaar. Na het invullen van nog meer formulieren (dat het gebruik van alle onderdelen van de ATV aan je is uitgelegd), legt Bryan uit hoe een ATV werkt. Niet zo heel ingewikkeld (ik heb 23 jaar geleden weleens ATV gereden toen ik op een zomerkamp in de USA werkte), aangezien de koppeling ook het rempedaal is en wij alleen in ‘high-gear' zullen rijden. Helm op, handschoenen aan en stofhappen. Omdat ik het al eens eerder gedaan had, reed ik/Eden achteraan en het Franse gezin voor ons met de vrouw voorop. Duidelijk met een reden gedaan, omdat de vrouw het meest onzeker was en Bryan haar dus zo het best in de gaten kon houden. Nadeel was wel dat zij daarmee ook het tempo bepaalde, hetgeen nog al laag was.
Na een tijdje kwam iedereen er goed in, maar het tempo bleef (te ?) laag. We reden over voornamelijk gravelpaden en platte rotsdelen, met af en toe wat rood duinzand. Voordeel van het lage tempo was dat Eden onderweg flink wat foto's kon nemen. Tijdens een pauze kwam Bryan naar ons toe om zich te verontschuldigen voor het tempo, maar hij kon het zich niet veroorloven dat die Franse vrouw een ongeluk kreeg. Na de pauze gingen we wat verder het duinzand in en werd het wat spectaculairder. Toen op een steile helling de Franse man vast kwam te zitten, had Bryan er genoeg van, parkeerden de Fransen aan de zijkant en nam ons mee verder de duinen in. Dit was het leukste deel van de tocht, want de gashendel kon eindelijk ingedrukt worden op een parkoers met vele kuipbochten en (kleine) schansjes. Veel te snel voorbij.
Inmiddels waren we ook op het verste punt van de tocht aangekomen en gingen we op soortgelijke wegen richting startplaats. Inmiddels durfde iedereen wat beter en lag het tempo hoger. Nadat iedereen zich een beetje opgefrist had met drinkwater (m.n. stof uit de mond, neus en ogen) deed Bryan nog even voor hoe je een perfecte ‘donut' op een ATV maakt. Mooie donut, maar iedereen kon zich opnieuw gaan opfrissen.
Na Bryan bedankt te hebben, terug naar Moab. Aangezien we ons zelf stoere jongens vonden, ging er ook wel een stoere jongens lunch (Big Macs !) in. Bij het motel aangekomen, even snel het zwembad in om het overige stof te verwijderen. Vervolgens op goed geluk Monique even gebeld (het was 22.00 uur in Frankrijk) en zowaar Monique én Luan gesproken. Alles is goed daar, erg mooi weer, lekker bruin geworden, Monique en Luan hebben nog geen ruzie gehad en Luan zorgt regelmatig voor het eten (een echte dochter van haar trotse vader).
Na een dutje (of heel wat games FIFA09) om 17.00 uur naar het Canyonlands NP gereden. Het NP ligt relatief dichtbij Moab, maar voordat je bij het viewpoint ben, heb je er toch alweer 35 mijl opzitten. Het Canyonlands NP is mooi, maar ook eigenlijk hetzelfde als bij Grand Canyon NP, het is zo groot dat het moeilijk te behappen is. Wat wel vreemd is, is dat hier in Moab (in de vallei) alles rood gesteente is, maar wanneer je bovenop het plateau rijdt alles heel groen is en het rode alleen terug te zien in de stenen en het zand. Mooie wegen ook bovenop het plateau met lange, rechte stukken, waar we de Mustang even 100 mijl/uur hebben laten lopen. Jammer dat dat niet vaker kan.
Voor het diner stond een steakhouse op het programma (Branding Iron Inn), maar deze was dicht/out of business (?). Als alternatief hadden we een Thais restaurant, maar deze was dicht op zondag in de maanden Juni en Juli (??). Uiteindelijk bij een Baja Mexicaan belandt waar we vis- (Roland) en lamstaco's (Eden) hebben gegeten, weggespoeld met PepsiCola en Corona's. Terug in het hotel de reisblog en foto's bijgewerkt, douchen en naar bed, want morgen om 8.10 uur present bij Adrift voor het raften.
Million Dollar Highway en Moab
Afgelopen nacht voor het eerst zonder de wekker geslapen. Het maakt allemaal niet veel uit, want toch rond 6.30 uur wakker. Opgestaan, email/reisblog gecheckt, spullen gepakt en om 7.00 uur naar ‘the office' van het motel gelopen om ontbijt te halen (net op dat moment reden onze biker-buren weg, dus als we langer hadden willen slapen, was dat toch niet gelukt).
Het ontbijt was niet veel bijzonders: blueberry of kaneelbagels en een stukje appelkruimeltaart, aangevuld met lauwe thee. Snel de auto ingepakt en vertrokken richting Durango waar de Million Dollar Highway (Highway 550) begint. We beginnen inmiddels goed in de ‘travel-mode' te komen en ik zou dit wel de rest van mijn leven kunnen doen. Elke dag wat nieuws zien en als je wat langer wilt blijven, dan blijf je gewoon. Zou mij nooit vervelen.
In Durango nog even getankt, want veel benzinepompen zullen er niet zijn in het gebergte (en dat bleek ook wel). De Million Dollar Highway is het stuk tussen Silverton (30 mijl ten noorden van Durango) en Ouray van Highway 550. Er zijn twee verschillende versies waarom het de Million Dollar Highway genoemd wordt: 1) de stenen/gravellaag waarop het uiteindelijke asfalt ligt, bevat zeer veel mineralen en metalen en 2) de kosten van de aanleg van deze weg over een pas van ruim 11.000 ft./3.700 meter hoog. Het gaat ons erom dat het 1 van de mooiste wegen in de Rocky Mountains is met scherpe stijgingen/dalingen, steile afgronden (zonder vangrail of grote stenen) en vergezichten over bebosde valleien en bergtoppen met eeuwige sneeuw.
Het was inderdaad een fantastische rit en relatief rustig gezien de aantrekkingskracht en het hoogseizoen. En het is heerlijk koel in de bergen (ca. 75/24 graden), dus tot aan Ouray met het dak naar beneden gereden, want daarom hebben we per slot van rekening een convertible gehuurd. In Ouray (een plaatsje op nog geen vierkante mijl tussen de bergtoppen) een rondje gelopen en in een bakkerijtje een vroege lunch genoten (croissants, wortel/appel/noten-muffins, melk en (hete) thee).
Ergens op deze Million Dollar Highway hebben we ook het meeste oostelijk punt van onze trip bereikt, want na Ouray buigen we af naar het noord-westen voor onze eindbestemming vandaag: Moab, UT. Nog even met onze voeten in een bergbeekje gezeten om af te koelen (in de valleien, en dus in Ouray, is het toch gewoon 95/35 graden). Helaas was het bergbeekje niet diep of veilig (want snelstromend) genoeg voor een duik.
Ik had thuis tijdens de voorbereiding van deze trip gezien dat er in Norwood, CO. een State Fair en Rodeo zou zijn en aangezien we daar toch langskwamen, konden we die twee dingen mooi combineren. Niet dus, want wat een tegenvaller was die State Fair (3 kermisattracties op een gravelveldje) en de rodeo(tje) zou pas 's avonds beginnen. Daarbij is Norwood geen plaatsje waar je je 6 uur lang je kan vermaken tot aan de rodeo, dus besloten we door te rijden naar Moab.
Wanneer je vanuit Colorado, (weer) Utah inrijdt, verandert het landschap van groen (begroeiing) naar rood (gesteente). In Moab is het overigens weer ouderwets 105/41 graden, en is het ook 1 uur later dan in California (Pacific Time), dus gelijk aan de tijd in Colorado (Mountain Time). Blijkbaar heb ik dit helemaal gemist toen we eerder deze week al een dag/nacht in Utah waren (Monument Valley).
Ons motel (Bowen Motel) voor de komende 3 nachten gevonden aan de noordzijde van Moab. Wederom gevraagd om een rustige kamer, bij voorkeur op de bovenste verdieping, maar die waren (helaas) niet meer beschikbaar. Mooie, ruime kamer met bijna geruisloze, zeer goed werkende airco, koelkast en magnetron. En ook rustig totdat de bovenburen thuiskwamen. Ik denk dat ik dat maar moet opgeven, alhoewel ik het frappant vind, dat mensen 3 uur lang continu blijven rondlopen in hun motelkamer. Ik ben blij dat ik even kan zitten/liggen. Daad bij woord gevoegd en zowaar een middagdutje van een uur gedaan (het lijkt er haast wel of ik op vakantie ben).
Moab, UT.is ‘a funky little town' omgeven door rode rotswanden. De hoofdstraat, waaraan ons motel zit, bevat vele restaurantjes en winkeltjes (m.n. kunst). Vanavond dan eindelijk gegeten bij een Italiaans restaurantje, welke Eden uitgekozen had. Dit keer uitdrukkelijk geen pizza, maar cheese ravioli voor Eden en lasagne voor mij, weggespoeld met een Coke en een Bud Light. Beide gerechten waren erg machtig, dus een dessert paste er niet meer bij. Nog een rondje over de hoofdstraat gelopen en om 21.00 uur weer terug in het motel. Morgen wederom geen wekker.
Mexican Hat – Mancos
Ik zie in de reacties dat deze reisblog al gepersifleerd wordt. Tot met het favoriete klusje op de badkamer aan toe, maar ik gebruik geen schuursponsje erbij. We zullen het maar als het ultieme compliment opvatten.
Het uploaden van de reisblog gisteravond was nog een hele toer, omdat het signaal erg zwak en ‘patchy' was. Uiteindelijk gelukt, zag om 1 of andere reden de opmaak er weer niet uit. Dit is inmiddels gecorrigeerd en ook een paar foto's van gisteren bijgevoegd. Het restaurant was nog open en hebben daar een ham/kaas tosti (Eden) en een Najavo Taco gegeten. De Najavo Taco is chili met een salade op een ‘sweet flatbread' (wat je nog het best kunt vergelijken met een omhulsel van een loempia). Lekker, maar erg machtig. Rond 22.30 uur in bed.
Geslapen totdat de olifanten in de kamer boven ons om 5.00 uur opstonden. Nog even de foto's uitgesorteerd, opgestaan en de spullen bij elkaar gepakt. Om 7.00 uur ontbeten in het restaurant (gebakken ei met toast voor Eden en een kaasomelet voor mij, en ze hadden zowaar thee). Rond 7.30 uur weer naar Monument Valley gereden (Mexican Hat ligt net ten noorden van Monument Valley) om de klassieke USA-foto te maken, ditmaal met de zon in de rug en op Monument Valley. Omgedraaid en richting Colorado gereden.
Halverwege de trip was het 4 Staten Punt (Arizona, Colorado, New Mexico en Utah). Entree $3 per persoon, maar het monument was ‘under construction' en je zou niets zien. Waarom je dan wel $3 p.p. zou moeten betalen ? Dus alleen maar een foto gemaakt bij het toegangsbord, wat overigens in New Mexico staat. Op weg naar Mancos (het plaatsje waar we overnachten) verandert het landschap snel, binnen een mijl of 10 van dorre woestijn naar groene naaldbossen. Aangezien het nog vroeg is, en we vandaag niet zo'n lange rit voor de boeg hebben, rijden we voorbij Mancos naar Durango, zo'n 35 mijl verderop. In Durango komen we erachter dat Colorado in een andere tijdszone ligt en het daar een uur later ten opzichte van California/Arizona is en we dus sowieso al een uur verliezen. Dat we morgen weer terugkrijgen als we wederom Utah inrijden.
Durango stond eigenlijk voor morgen op ons lijstje, maar morgen wordt weer een lange dag, dus verdelen we het een beetje over beide dagen. Durango heeft een centrum dat is teruggebracht in de oorspronkelijke staat (of zoals de Amerikanen graag het Wilde Westen zien, maar dan met stenen huizen en auto's door de straten i.p.v. houten krotten en paarden). De auto bij McDonalds geparkeerd en het historische deel ingelopen. Realiseerde me dat overal (flink) betaald moest worden voor het parkeren, dus dat parkeren bij McDonalds misschien niet zo netjes was. Om het goed te maken, hebben we geluncht mij McD: wrap (Eden) en South Western Salade aangevuld met de nieuwe fruit smoothies waar McD momenteel hier veel reclame voor maakt. Ook nog een Drive Thru Bank gezien, ooit wel in de film Paris, Texas gezien, maar nu live in Durango.
Vervolgens teruggereden naar Mancos, waar we overnachten in het Enchanted Mesa Motel. Eerst nog bij het verkeerde motel (Mesa Verde Motel) aangeklopt en waarvan de eigenaar niet zo heel genegen was uit te leggen waar het juiste motel dan wel was, maar het uiteindelijk wel deed. Het juiste motel snel gevonden, maar de eigenaar was niet aanwezig. Er hing wel een telefoonnummer, maar toen ik dat belde, kreeg ik het gevoel dat het eigenlijk niet de bedoeling was dat het gebeld werd, want er werd me vrij kortaf verteld dat hij er over 5 minuten was.
Uiteindelijk bleek het allemaal wel mee te vallen, maar erg hartelijk was hij niet. Dat veranderde toen er een drietal bikers kwamen. Ik had bij het reserveren al gezien dat de eigenaar en zijn vrouw ook bikers waren, dus dat verklaart een hoop. De 3 bikers zijn nu onze buren, dus ik hoop maar dat het vermoeiend is dat rondrijden op die motoren en dat ze ook vroeg het bed induiken. We zullen wel zien. Het is hier overigens ietwat koeler dan de voorgaande dagen, ca. 95/35 graden en een lekker briesje.
Om 16.30 uur naar het Mesa Verde NP gereden zo'n 10 mijl verderop. In dit NP zijn grotwoningen van Indianen te zien. Echter, deze liggen wel zo'n 20-25 mijl diep het NP in. En dan wordt er in het NP ook nog een de weg gewerkt, hetgeen betekent dat we een half uur moesten stilstaan, omdat er maar 1 rijbaan beschikbaar is en er rond 18.00 uur heel wat meer mensen het NP uit dan in willen. Overigens ook nog een flinke klim, want de betreffende grotwoningen liggen op zo'n 7.000 ft. (ca. 2.300 m hoogte). De woningen zijn uitgehouwen in zandsteen, en bestonden al uit meerdere verdiepingen. Daarnaast hadden ze kelders uitgehouwen om hun voorraden koel te kunnen houden. We waren net op tijd, want om 18.30 uur ging dit deel van het park dicht.
In het boek op de motelkamer had ik gelezen over een Italiaans restaurant in Cortez (zo'n 20 mijl van Mancos vandaan), en omdat we niet wederom in de hamburgers, etc. wilde uit komen, zijn we op de bonnefooi naar Cortez gereden, maar konden helaas het restaurant niet vinden (Cortez bleek een flinke plaats te zijn). Zoals gezegd is het nog best moeilijk in dit gebied iets anders dan de Amerikaanse (hamburger)keuken te vinden. Daarbij was het inmiddels al bijna 20.30 uur, dus toen we een Wal-Mart ontdekten, hebben we daar sandwiches, wraps, yoghurtjes en melk gehaald (en ok, ook een Snickers Fudge als toetje).
Rond 21.00 uur weer in het motel. Douchen, eten, reisblog afmaken en de trip voor morgen voorbereiden. Morgen bereiken we het meest oostelijke deel van onze trip en moeten we uiteindelijk in Moab, Utah uitkomen, via de Million Dollar Highway en (hopelijk) een rodeo in Norwood. In totaal een trip van 240 mijl, grotendeels door de Rocky Mountains, dus minimaal zo'n 6 uur rijden. Tot de volgende keer.
Grand Canyon NP – Monument Valley
Goed geslapen afgelopen nacht. Ben rond 22.30 uur naar bed gegaan en werd om 5.00 uur wakker. Met Eden afgesproken dat we de wekker een uurtje later (dus 6.15 uur) zouden zetten, maar we waren allebei om 5.30 uur wakker. Opgestaan, email en reisblog gecheckt, spullen bij elkaar gepakt en we konden om 6.00 uur vertrekken. We lieten het continentale ontbijt voor wat het was en kozen er voor vroeg in Grand Canyon NP te zijn.
Ons hotel stond bij de zuidwest kant van het NP en we moesten naar het oosten, dus we hebben het hele NP van (zuid)west naar oost doorkruist en her en der foto’s gemaakt, maar ik blijf gemengde gevoelens houden bij dit NP. We zijn alleen niet in het uiterste westen geweest, omdat a) je daar alleen met een shuttle bus kunt komen en b) daar alleen de Skywalk is. Zoals Ronald al zei is die berenduur (ca. $30 p.p. om een half rondje boven de Grand Canyon te lopen). Het was nog heerlijk koel in het park, dus lekker met het dak naar beneden. Tegen 9.00 uur werd het een stuk drukker (tourbussen) en warmer in het NP.
Het idee was om in Cameron (vlak buiten het NP) te ontbijten, maar toen na de Trading Post Cameron niets meer verscheen, begrepen we dat dit het hele plaatsje was. Uiteindelijk doorgereden naar het noorden, met een kleine detour naar Tuba City om te ontbijten (inderdaad bij Subway). Dit is echt Najavo-land en niet om te generaliseren, maar ik merkte het in het hotel, de winkel en nu ook weer bij Subway, het zijn niet de vriendelijkste mensen. Als je onderweg ook ziet hoe armoedig ze leven in krotjes, halve caravans, etc. is dat wellicht ook te begrijpen. Wat ik dan wel weer niet begrijp is dat ze allemaal in een mooie (nieuwe ?) pick-up truck rijden.
We hadden ook besloten om via Page richting Monument Valley te rijden, om omweggetje van zo’n 120 mijl om in de buurt van Page de Horseshoe Bend (een bocht in de rivier de Colorado in de vorm van een hoefijzer) te zien. Wat er in de Lonely Planet niet bij stond dat er ¾ mijl gehiked moest worden in het (grotendeels) mulle zand. En dat om 12.30 uur, dus bij temperaturen van 100/38 graden. Het was uiteindelijk wel alle zweetdruppels waard.
Na onze hike door naar Page waar we een Wal-Mart hadden gezien, om hier wat inkopen te doen (weer 28 halve liters water, 2 salades als lunch en de betreffende Journey-dvd), maar vooral even om in een airconditioned winkel even bij te komen. De lunch hebben we opgegeten in een parkje bij de dam van Lake Powel. Het idee was ook om te gaan zwemmen, maar aangezien we daar niet het meer in konden en het al 14.00 uur geweest was, besloten we richting Kayenta en vervolgens Monument Valley te rijden. In Kayenta nog even getankt en wat te drinken gekocht. Uiteindelijk waren we rond 16.00 uur bij Monument Valley.
Monument Valley is zoals je het kent van tv, films, etc. Het is alleen wel veel groener dan ik me voorgesteld had, maar misschien ligt dat aan het seizoen. Zomers is warm, maar mogelijk ook veel regen. Veel foto’s op Highway 163 gemaakt en vervolgens doorgereden naar het plaatsje Mexican Hat, waar we een overnachting geboekt hadden in de San Juan Inn.
Inchecken was geen probleem en onze kamer (nr. 18) zit vrij ver van het restaurant af (qua lawaai), maar als je mensen met kinderen én een hond en olifanten in de kamer boven je hebt zitten, kun je maar beter heel moe zijn om goed te slapen. En dat is vandaag geen probleem, na bijna 12 uur op pad geweest te zijn. Morgen hebben we een kortere rit, naar Mancos via Monument Valley en het 4-Staten punt. Er was ook een laundry (wasmachines en drogers - $1 per was, droger en poeder, heel wat goedkoper dan de $5 die ze in Los Angeles durfden te vragen), dus ook meteen de was gedaan, maar nu eerst even eten voordat het restaurant dicht is. Tot binnenkort.
PS: Het WiFi-signaal is zwak. Ik probeer de foto’s later/morgen up te loaden.
Joshua Tree NP en Grand Canyon NP
Rond 23.00 uur, net voordat ik naar bed ging, was de woestijn nog niet echt afgekoeld. Wel was het zo helder dat je vele sterren kon zien. De (lawaaiige) airco maar aangelaten, omdat het te snel te warm werd. Het overstemde ook mooi het gerommel van buren die net thuis gekomen waren. Om 2.45 uur werd ik wakker, het was inmiddels flink koeler, dus de airco kon uit. Verder geslapen tot de wekker ging om 5.15 uur.
Na het opfrissen, aankleden en email/reisblog checken, gingen we om 5.45 uur op weg. Het was heerlijk koel, zodat het dak naar beneden kon. In tegenstelling tot avondlicht (dat mooi begint en steeds mooier wordt naarmate het later wordt) begint ochtendlicht op zijn mooist en wordt steeds minder mooi. Het is eigenlijk maar een uurtje tussen 6.00 en 7.00 mooi. Dus vooral foto's gemaakt in het eerste deel van het park het deel waar we gisternamiddag ook geweest waren.
Vervolgens doorgereden naar de (andere) uitgang bij het plaatsje 29 Palms. In het 2e deel van het park zijn overigens een stuk minder bomen (of planten zoals Marc aangaf). Aangezien de Lonely Planet geen ontbijtgelegenheden adviseerde in 29 Palms, hebben we maar ontbeten bij Subway. Na het ontbijt om 8.30 uur dwars door de woestijn naar het noorden, naar Highway 40, die ons richting Grand Canyon NP brengt. Nog even gestopt bij een zoutvlakte waar het voor 10.00 uur al 108/42 graden (!) was. In totaal rijden we vandaag zo'n 650 km.
In de woestijn zijn amper benzinestations, dus als je er eentje tegenkomt met nog benzine voor 18 mijl in je tank, ben je blij als je er eentje ziet. Alleen waren ze net onderhoud op de pompen aan het plegen. Het zou ca. 45 minuten duren. Alternatief waren de benzinepompen in het plaatsje Needles, zo'n 30 mijl verderop. Meestal zit er wel wat meer in de tank dan de verklikker aangeeft, maar in de woestijn ga ik dat niet proberen (overigens bleek Needles 36 mijl verderop te liggen, dat was helemaal zweten geweest). Dus maar een vroege stop (het was inmiddels 10.30 uur). Na een minuut of 15 werd 1 van de pompen vrijgegeven. Dus snel getankt.
Het tanken gaat hier anders dan in Europa. Eerst naar binnen om je creditcard en ID af te geven, vervolgens tanken en dan wordt er afgerekend. Deze mensen wisten dat ze de enige benzinepomp in de verre omtrek waren (en mensen die bij hun komen, moeten dan ook echt tanken, aangezien de benzinepomp een flink stuk van de snelweg afligt) en rekenden dan $4.05 per gallon, terwijl het normaal net boven of onder de $3 per gallon is. In vergelijking met Nederland nog een schijntje aangezien een gallon, 3.8 liter is. Met een volle tank, die zo'n 14 gallon kan bevatten heb ik ca. 400 mijl gereden, dus omgerekend rijdt de Mustang 1 (liter) op 12 (km.). Niet zo slecht aangezien het vrij heuvelachtig is geweest en de airco de hele dag flink blaast. Het basismodel van de Ford Mustang heeft overigens 210 pk.
Highway 40 brengt ons bijna helemaal tot Grand Canyon NP. Het laatste deel, zo'n 50 mijl, gaat over een secundaire weg. Tijd genoeg voor Eden om een uiltje te knappen (het kaartlezen was even niet nodig). Na 2 uur werd Eden wakker en was het tijd voor de lunch. Bij het plaatsje Seligman (inmiddels zijn we in Arizona) van de snelweg af om bij een pizzeria te lunchen. Op de deur werd al aangegeven dat je, als je haast had, hier niet moest zijn. Dat klopte, maar we hadden geen haast, en de pizza's smaakte er alleen maar beter van. Overigens hadden we geen 2 medium pizza's hoeven nemen (35 cm. doorsnee !) , 1 was ruim voldoende geweest. Dus de rest in een doggy bag (of pizzadoos), mee naar het hotel bij Grand Canyon.
Terwijl we op onze pizza's wachtten, nog even Monique ge-sms-t en we kregen zowaar gelijk antwoord. Met mijn mobiel kreeg ik Monique niet te pakken (AT&T zou het niet ondersteunen of alleen via een operator), maar Monique mij wel. Leuk om even met haar gepraat te hebben (Luan lag helaas al in bed). Toen Eden zijn moeder aan de telefoon kreeg, werd hij even overmand door een vleugje heimwee, maar dat was snel voorbij.
Na de lange lunch doorgereden naar Grand Canyon Plaza (ons hotel bij Grand Canyon NP). Inchecken ging snel en we hebben een mooie, zij het onpersoonlijke, kamer op de derde verdieping van een hotel/motel-complex. Helaas geen koelkast op de kamer, dus de restanten van de pizza's konden meteen de vuilbak in. Ook dit hotel heeft WiFi, zodat ik later deze reisblog kan uploaden. Eden ging even zwemmen en ik even douchen, zodat we weer fris en fruitig rond 18.00 uur naar Grand Canyon NP kunnen (de ingang van het park ligt nog geen mijl van ons hotel vandaan) voor het avondlicht. Het idee is weer hetzelfde als gisteren bij Joshua Tree NP, in de namiddag en vroeg in de ochtend het NP in en vervolgens doorrijden naar de volgende stop. Morgen is dit Mexican Hat, een plaatsje net voorbij Monument Valley.
Het Grand Canyon NP is nooit mijn favoriete park geweest en nu ook weer, het is eigenlijk te groot om te behappen. Je kunt maar een deel zien. Daarbij is het ook het populairste park van de USA, dus erg druk. Toch blijft het een machtig gezicht om in anderhalf uur tijd alle kleuren en schaduwen te zien veranderen. Veel foto's gemaakt. Rond 19.45 uur was het schouwspel voorbij en werd het snel donker.
Aangezien ik nog voldaan was van de pizza van vanmiddag, hebben we een sandwich voor Eden en wat drankjes in de General Store gekocht. Rond 20.45 uur weer in de hotelkamer en de reisblog afgemaakt. Vanavond vroeg naar bed, want morgen weer vroeg op en ik merkte vanmorgen in de auto, toen Eden sliep, dat ik ook wel met ogen dicht had willen doen. Welterusten.
Palm Springs en Joshua Tree NP
Na een slechte nacht, om 6.00 uur opgestaan. De slechte nacht kwam door feestvierders in de kamer boven ons. Het feest begon pas rond 3.00 uur en eindigde om 5.00 uur, waarschijnlijk concertgangers (Kings of Leon trad op in de Hollywood Bowl, welk een paar minuten van ons hotel is). Ik heb meerdere keren gedacht om de receptie te bellen, maar viel toen weer een beetje in slaap, etc. Uiteindelijk dus niet uitgeslapen toen om 6.00 uur de wekker ging. Natuurlijk meteen opgestaan, de laatste dingen gepakt en om 6.30 uur ontbeten, zodat we voor 7-en in de receptie waren voor de transfer van 7.00 uur. Om 7.10 uur was de transfer er nog niet. Toen de receptionist voor ons het transfer-bedrijf belde (zul je altijd zien), stond de chauffeur opeens in de receptie. Het was geen probleem om ons bij Hertz af te zetten.
Daar waren we rond 8.00 uur (het is een stuk rustiger 's ochtends op de grote doorgaande wegen in de stad, dan op de vrijdagmiddag), om 8.05 uur hadden we sleutels van een hemels-/hel-/korenblauwe Ford Mustang Convertible. Ik zou deze kleur niet zelf uitgekozen hebben, maar hij valt wel op. Zelfs van halverwege de berg (zie verderop) konden wij hem nog op de parkeerplaats terugvinden. Na enige uitleg (hoe werkt het dak, hoe werken de stoelen, airco, etc.) en instelwerk op pad. Onze bolide had pas 4200 mijl gereden, dus waarschijnlijk zijn wij pas de tweede huurders. Hij ruikt ook nog vrij nieuw. De auto heeft flink wat pk's, maar wel moeite om deze pk's op de weg te zetten bij het wegrijden. Is die eenmaal op snelheid, dan trekt die ook flink door (maar dan ben je alweer over de 70 mijl/uur en moet je weer afremmen). Na een rondje in de buurt van het vliegveld om de juist uitvalsweg te zoeken, had Eden het kaartlezen snel onder knie.
De eerste stop was Cabazon. Cabazon is een vindplaats van fossielen van dinosaurussen, en om hier reclame voor te maken hebben ze in 1964 reusachtige betonnen dinosaurussen gemaakt. Deze zijn wellicht het bekends uit de Tim Burton film Pee-Wee Herman's Big Adventure (en voor mij, als grote Tim Burton-fan, de reden om hier naar toe te willen). Je kunt in deze betonnen dino's en in deze film zit Pee-Wee met Simone (een kennisje/vriendinnetje) op een gegeven moment in de bek van de T-Rex. Dat wilde ik natuurlijk ook. Wel even entree betalen ($13 voor ons samen), maar wel in de bek gezeten. Deze betonnen dino's zijn overigens onderdeel van een museum die het bestaan van dino's in twijfel trekt, want God heeft alles geschapen, etc. Niet zoals het ooit bedoeld is, maar wel mooi dat dit stukje popart (?) nog steeds bestaat.
De dino's stonden naast een Burger King (tja...), dus daar even een vroege lunch van een Whopper en een Cheeseburger gedaan. Ook gretig gebruik gemaakt van de ‘free refills', want de temperatuur begon al aardig richting de 100 graden Fahrenheit/38 graden Celsius te lopen. Op weg naar Cabazon, zijn we in Redland nog even van de snelweg afgeweest om bij Wal-Mart de Journey-dvd - Live in Manilla te scoren (alleen uitgebracht bij Wal-Mart), maar helaas niet te vinden. Verder meteen wat water als noodrantsoen voor in de woestijn gekocht (28 halve liters watervoor $3.48 !)
Volgende stop was de Aerial Tramway in Palm Springs, zo'n 10 mijl verderop. Via een Alpen-lift/kabelkar (want in Zwitserland gemaakt) wordt je binnen 10 minuten ruim 2 km. hoger een berg opgebracht. Er zijn 2 kabelkarren; 1 voor omhoog en 1 voor naar beneden en deze zijn met elkaar verbonden. De kabels lopen over 5 torens en nu heb ik het al niet op dit soort dingen (hoogtevrees), maar elke keer als die een toren passeert, schommelt die nog even lekker na. Ik moest meteen weer aan de Simpsons-ride denken. Boven op de berg is een National Park (NP), waar we de korte wandelroute hebben gelopen. Voor deze wandelroute moest je eerst wel weer een heel eind naar beneden lopen (en natuurlijk ook weer naar boven). Qua bochten en stijgingspercentage net Alpe d'Huez. Voordeel was wel dat het boven op de berg een flink stuk koeler was dan in Palm Springs zelf (72/22 graden boven op de berg tegenover 111/44 graden in Palm Springs).
Vervolgens weer met de kabelkar naar beneden, inclusief schommelen bij de torens, maar nu minder erg dan op weg naar boven. Alleen viel de kabelkar een meter of 20 voor het eindstation stil ! Voor ons niet zo erg, maar ik moest wel denken aan de mensen die op weg naar boven waren en daar 20 meter voor de top bundelden. Na een minuut of 3 was het euvel opgelost en hadden we weer vaste grond onder de voeten.
Onze laatste stop van de dag was Joshua Tree (het plaatsje) en Joshua Tree NP, ca. 40 mijl van Palm Springs. Ons motel voor de nacht (Safari Inn) was snel gevonden, want het ligt aan de doorgaande weg en Johua Tree is maar klein (7.000 inwoners). Het inchecken ging vlot. De (Indiase) eigenaar vond dat ik wel een heel mooi tarief had ($50) en liet me nog even de huidige tarieven zien ($80). Niet op reageren... Gevraagd (en gekregen) om een rustige kamer, zover mogelijk van de doorgaande weg. Hopelijk slapen we vannacht beter dan afgelopen nacht.
Aangezien het al 16.30 uur geweest was, zijn we meteen doorgegaan naar het Visitors Center van Joshua Tree NP (op slechts één block van het motel), welke om 17.00 uur dichtgaat. Bij het Visitors Center kun je een Annual NP-pas aanschaffen, waarmee je voor $80 een jaar lang alle NP's in de USA in kan, in plaats van per NP zo'n $15 tot $25 per keer te betalen. Bij het Visitors Center ook voor de eerste keer het dak van de Mustang ingeklapt, maar zelfs 17.00 uur is nog wel vroeg om in de woestijn zonder dak te rijden, je voelt de zon toch nog goed branden.
Meteen ook Joshua Tree NP ingereden om deze prachtige bomen te bekijken. Je wilt eigenlijk elke boom wel fotograferen, want elke boom is uniek. Na een flinke tocht door het park zijn, waren we rond 18.30 uur weer in het plaatsje Joshua Tree. Besloten om maar meteen wat te eten bij het Crossroads Café, in plaats van eerst naar het motel te gaan en weer terug te komen. Maar goed ook, want het Crossroads Café is maar tot 20.00 uur open. Het Crossroads Café werd om zijn (ham)burgers aangeprezen in de Lonely Planet. Lekkere burgers, inderdaad, maar verder wel een aparte tent, waarbij je aan de bar moet bestellen, vooraf betalen, zelf je drinken moet meenemen (en refills halen), zelf je bestek moet pakken (en zelf je eten moet opeten) en na het eten weer zelf je borden mocht terugbrengen naar de bar (hoefden wij niet, omdat de barman tijd genoeg had, of was hij nu sarcastisch ?). En dan staat er ook nog een pot voor fooien. Ja, sommigen hebben het mooi bekeken.
Na het eten, nog wat drankjes gehaald bij de naastgelegen Sam's Market (ook al bestierd door Indiase mensen) en terug naar het motel voor een duik in het zwembad. De eigenaar kwam nog even een praatje bij het zwembad maken en vertelde honderduit over hoe moeilijk het was om een bestaan in de USA op te bouwen, maar hij deed het voor zijn kinderen, etc. De eigenaar vertelde ook dat hij WiFi heeft, dus ik ga zometeen proberen dit verhaal op onze reisblog te plaatsen. Het zou moeten werken met het onvergetelijke wachtwoord ‘4545454444'.
Morgen is het plan vroeg op te staan (5.15 uur), om volop gebruik te kunnen maken van het (hopelijk) mooie ochtendlicht, door het park heen te rijden en verderop bij 29 Palms (ja, over dit plaatsje heeft Robert Plant een liedje gemaakt) er weer uit te komen en naar de Grand Canyon door te rijden. Ik ga nu proberen of ik de WiFi aan de praat krijg om dit verhaal en een paar foto's up te loaden (het werkt als een speer !!). Dan ga ik nog even sterren kijken, we zitten immers in de woestijn en daar is het meestal heel helder en dan snel naar bed. Morgen is het weer vroeg dag !