De terugreis

We zitten nu op het vliegveld te wachten tot het tijd is om richting vliegtuig te gaan (en er is dus Wi-Fi). We zijn ingecheckt (stoelen op rij 45) en ook begrepen dat we al beginnen met 30 minuten vertraging, maar daar zal het wel niet bij blijven (dat doet het meestal niet).

Vanmorgen om 8.20 uur wakker geworden van de rekening die onder de deur doorgeschoven werd. Natuurlijk was de rekening niet correct (2 nachten parkeren i.p.v. 1 nacht, dus naar beneden om het te laten corrigeren). Toen Eden wakker was de tassen in gaan pakken (eerst helemaal uitpakken). Omdat Eden's tas een stuk kleiner is, moeten in zijn tas de zwaardere spullen, om ze toch ongeveer even zwaar te maken in geval mijn tas over de 23 kilo zou komen (Uiteindelijk was Eden's tas 14.7 kilo en mijn tas 21.8 kilo).

Rond 11.00 uur naar het Café om nog even wat te eten,aangezien we op een industrie-terrein bij het vliegveld zitten en we geen zin hebben om weer naar Burger King, etc. te gaan. Eden neemt het All-day breakfast en laat het (Duitse) serveerstertje nog een keer teruggaan omdat ze de dooiers niet meegebakken hebben en je dan zo'n vies loop-ei krijgt. Ik had een Soup & Sand, een kippensoep met een kaastosti. Hete thee voor mij en melk voor Eden, die ook warm bleek te zijn. Kosten: $45.

Gedoucht en de laatste spullen ingepakt. Eden's tas scheurt een beetje langs de rits, dus ik hoop dat die heel in Düsseldorf aankomt. Om 13.00 uur uitgecheckt en met de hotel-shuttle naar het vliegveld gebracht. Ondanks dat we erg vroeg waren (4 uur voordat de vlucht gaat) staat er al een flinke rij en is men al aan het inchecken. Zoals gezegd komen we op rij 45 uit, wederom in de staart van het vliegtuig, maar wel in het deel waar de stoelen 2-4-2 gaan. Nog een rondje langs de shops om de vergeten dingen te zoeken/kopen en de laatste dollars op te maken.

Het opmaken van de laatste dollars is geen probleem, wel het vinden van de dingen die we vergeten zijn. Wederom valt me op dat wij met Schipholveel uitgebreidere shopmogelijkheden hebben, dan op de Amerikaanse vliegvelden. Inmiddels is onze vlucht vertraagd tot 18.45 uur (dus een uur vertraging) en uiteindelijk wordt het 1.5 uur vertraging.Als we in het vliegtuig zitten, wordt gezegd dat 1 van de 3 accu's vervangen moest worden en datdat de reden va de vertraging is. Echter, we zagen het vliegtuig pas om 16.50 uur binnenkomen, en aangezien het dezelfdevlucht van Düsseldorf naar L.A. is als wij 4 weken eerder hadden (en wij landden toenrond 15.30 uur), lijkt de vertraging al eerder opgelopen. Maar goed, alshet boarden eenmaal kan beginnen, gaat het snel en zijn we ook snel op weg.

De vlucht is lang,ik heb amper geslapen (Eden heeft nog wel 2 à 3 uur geslapen) en m.n. de laatste 2 uur duurden erg lang. We landen om 14.25 uur (NL-tijd) en we hebben dus uiteindelijk een vertraging van 50 minuten. De paspoortcontrole en het ophalen van de bagage gaat heel snel en zo gauw we naar buiten lopen, zien we onze liefies staan. Bij het weerzien realiseer ik me hoeveel ik ze gemist heb (misschien niet aan willen denken tijdens de vakantie). We lopen naar onze zilveren bolide (helaas wel 120 pk minder

Dit was de reisblog van Roland en Eden voor onze reis naar het zuidwesten van de USA. Het was erg leuk om deze reisblog bij te houden en wil jullie dan ook allemaal bedanken voor jullie enthousiaste reacties. Die hebben zeker ertoe bijgedragen dat ik ook op de momenten dat ik wat minder zin had om te schrijven, toch achter de laptop ging zitten en begon te schrijven, de foto's uit te zoeken, de foto's te verkleinen, etc. Dank jullie wel en op naar de volgende reisblog (maar niet van mij) !

Rondje L.A. – Onze laatste dag

Diep geslapen vannacht, en tegen mijn gewoonte in ook met het dekbed op het bed, misschien dat ik daarom zo duf wakker werd vanmorgen om 8.20 uur. Opgestaan, email/reisblog gecheckt en gedoucht. Rond 10.00 uur vertrokken voor ons laatste rondje L.A.

De eerste stop was Randy's Donuts (bekend van diverse films: Mars Attacks, The Simpsons, etc.), welke vlakbij het hotel is. Eerst foto's gemaakt en daarna de donuts geproefd. Ieder 4 donuts, maar na 2 donuts had ik er al genoeg van, veel te zoet. Gelukkig wel hete thee en appelsap voor Eden.

Na het ontbijt doorgereden naar (Scream for me !) Long Beach (grapje voor de Iron Maiden-kenners) om de Queen Mary IIte bewonderen. Het was nog niet zo gemakkelijk om er dichtbij te komen. Zeer dichtbij was geen probleem, gewoon de parkeerplaats van het hotel oprijden, maar als je een leuke foto wil maken, moet je toch naar downtown Long Beach. Uiteindelijk een parkeerplaats gevonden, schuin tegenover het schip. Downtown Long Beach doet me een beetje denken aan Florida, te nieuw, te neergezet, maar ook aan The Waterfront in Kaapstad. Zou leuk zijn om daar een volgende keer te verblijven als het niet zo ver uit de richting zou zijn van al het andere dat L.A. te bieden heeft.

De volgende stop is Malibu. Een flink eind ten noorden van Long Beach, ook aan de kust, dus het idee is om Highway 1 te nemen. Maar bij de havens is het zo druk en zijn er zoveel stoplichten dat het absoluut niet opschiet. Dus maar via de snelweg naar Santa Monica en vandaar via Highway 1 naar Malibu. Een rondje in Malibu gereden en nog even bij de surfers gekeken.

Vervolgens via Sunset Boulevard naar Hollywood gereden. In Hollywood nog een boodschap gedaan en bij terugkomst bij de auto, ja hoor, een parkeerboete. Die hadden we nog niet gehad. Ik had de auto keurig tussen twee andere auto's geparkeerd, van elke auto evenveel afstand, maar niet gezien dat ik met mijn voorwielen over de witte streep van het parkeervak stond: $45, te betalen via Internet.

Via het markante gebouw van Capitol Records de North Beachwood Drive opgereden op weg naar het Hollywood-sign. North Beachtwood Drive eindigt op een zandpad, welke je verder omhoog de heuvels in kunt lopen, waar je (een matig) uitzicht op het Hollywood-sign hebt. Persoonlijk vind ik dat je lager op North Beachwood Drive een leuker zicht hebt op de letters.

Weer terug naar Sunset voor onze volgende stop: Guitar Center. Hier waren we onze eerste zondag in L.A. al geweest, maar toen was die nog dicht. Nu wel open en we konden dus foto's maken van de handen van alle rockgrootheden. Ook ons binnen nog even vergaapt aan alle gitaren en het lawaai van alle aspirant-gitaristen door elkaar. Niemand durfde Smoke on the water of Stairway to heaven te spelen. Eden had geen interesse in een pedaal, riem o.i.d., dus we stonden alweer snel met lege handen buiten.

Op naar Beverly Hills, waar we een klein rondje hebben gereden. Op een gegeven moment die al die hoge omheiningen hetzelfde eruit. Het begon al richting 17.00 uur te lopen, dus tijd voor onze late lunch/vroeg diner. Ik had nog het hotdog-restaurant Pink's op mijn lijstje staan. Helaas weer een heel stuk naar het oosten (Melrose Avenue). Helaas omdat het spitsuur in L.A. alweer in volle hevigheid toegeslagen had. Het kostte ons bijna 30 minuten om het restaurant te bereiken en alleen maar om te zien dat men al 5-rijen dik buiten stond. Dus ook dat doen we wel de volgende keer.

Via Santa Monica Boulevard weer naar het westen gereden om via de 405 weer in de buurt van het vliegveld te komen. Ook naar het westen stond het helemaal vast, dus na 45 minuten had ik er helemaal genoeg van. Ik zag een New York Pizza-restaurant en daar zijn we eerst pizza gaan eten. Alternatief was door te rijden naar Hertz/het hotel en dan waren we ongetwijfeld weer bij de Burger King uitgekomen. Een uurtje later (19.15 uur inmiddels) was het nog steeds druk, maar we zaten ook vlakbij de 405. De 405 reed weer goed door en via de Shell (om de tank weer vol te gooien) naar Hertz.

Aangekomen bij Hertz wisten ze al dat de band gerepareerd moest worden (en blijkbaar hadden ze ook een andere auto voor mij klaar staan). De schaafwond aan de voorkant kenden ze nog niet. Even een schadeformulier invullen en ondertekenen. Als nu ook alles goed gegaan is met de volledige verzekering, moet het geen probleem zijn. Vanuit Hertz naar het hotel gelopen. Het hotel was te zien vanaf de Hertz-parkeerplaats, maar tegen het advies van Eden in, de kortste route genomen, die vlak bij het hotel bleek dood te lopen. Uiteindelijk ook nog de lange(re) route moeten lopen om bij het hotel aan te komen. Eden was er niet blij mee.

Al met al een lange dag geweest, vooral die files op Melrose Avenue en Santa Monica Boulevard vreten energie. Zo meteen deze reisblog plaatsen, douchen en wat relaxen. Morgen moeten we om 14.00 uur op het vliegveld zijn en de shuttle van het hotel rijdt elke 10 minuten. Ik heb onze check-out kunnen verplaatsen van 12.00 uur naar 13.00 uur, dus dan moeten we tijd genoeg hebben om onze tassen te pakken. De vlucht is rond 17.45 uur, dus wel zullen ook ruim op tijd op het vliegveld zijn om in te checken.

Als het goed is, komt mijn volgende (en laatste !) blog uit Nederland, als we weer terug in Rotterdam zijn. Misschien dat het vliegveld ook wi-fi heeft, dat ik nog wat plaats, maar dat zien we morgen dan wel. Anders tot van het weekend !

Morro Bay – Los Angeles

Ik schrijf dit nu langs de kant van Highway 101 (15.10 uur), waar we met een platte rechterachterband staan te wachten op de Amerikaanse ANWB. Zojuist is een politiewagen gearriveerd met een agente die ons vertelde dat het ongeveer een uurtje gaat duren en dat ze niet weet of we weggesleept worden of we een nieuwe auto krijgen of dat de band langs de kant van de weg gerepareerd wordt. Dat laatste lijkt mij sterk, omdat we op een hele smalle vluchtstrook staan. De politieagente heeft haar auto recht achter die van ons geparkeerd, houdt contact met Hertz en blijft bij ons ‘unless something bigger happens'. Ze vertelt ons ook weer in de auto te gaan zitten met de riemen om, terwijl je in Nederland juist leert bij de auto vandaan te gaan staan.

Ruim 4.000 mijl gereden zonder noemenswaardige problemen (alleen die schaafwond), dus dit kan gebeuren. Alleen had ik het dan eerder op de onverharde wegen van de woestijn verwacht in plaats van bij Santa Barbara, zo vlakbij ons eindpunt Los Angeles.

Vanmorgen om 8.10 uur wakker, opgestaan, email/reisblog gecheckt, gedoucht en rond 9.30 uur vertrokken. Eerst een rondje door Morro Bay, wat een mooi strand heeft, maar ook een grote fabriek aan het strand. Verder niets bijzonders. Via Highway 1 naar het zuiden gereden. Gestopt en een rondje gelopen in Solvang, een Deense nederzetting in California. Behalve veel Deense zaken (huisjes, taartjes, etc.), eigenen die (Amerikaanse ?) Denen zich ook maar gelijk Nederland (delfstblauwe klompen, molens, Rabobank) en Zweden (roadsigns) toe. Ach, die Amerikanen weten toch niet beter.

Eden de keus gegeven tussen Deense pannenkoeken o.i.d. of Subway voor laat ontbijt/lunch. Had ik eigenlijk niet hoeven vragen, dus we gaan weer naar Subway (die broodjes hoef ik voorlopig niet meer te zien of te ruiken). Vervolgens doorgereden via Highway 101. Nog even een fotostop bij Vandenberg Airforce Base (daar landde de Space Shuttle als het weer in Florida te slecht is). Net voor het punt waar de 101 zich weer splitst met Highway 1 gaat het waarschuwingslampje ‘low tire pressure' aan. Nog even door kunnen rijden, maar op een gegeven moment begon de auto een beetje te ‘bobbelen' en besloot ik naar de rechter rijstrook te gaan. Geen moment te vroeg, want er was een klapperend geluid en de band was leeg. We kwamen uit op een erg smal gedeelte van de vluchtstrook (net voor een viaductje), dus ik moest onze bolide ook nog half in de vetplanten zetten.

Gevarenlichten aan en de mobiel pakken (Hertz heeft een ‘road assistance nummer'). Zul je altijd zien dat dan net je mobiel leeg is. Aangezien we vlakbij een afrit stonden, moesten we wel een telefoon in de buurt kunnen vinden. Dan moet je keuzes maken als ga je met zijn 2-en een telefoon zoeken en laat je de auto met alle bagage onbeheerd achter of blijft Eden bij de auto en ga ik alleen op pad. Het is eigenlijk geen keuze, dus samen op pad om een telefoon te zoeken. Gelukkig stond een halve mijl verderop een praatpaal. Aan de operator zo goed en zo kwaad uitgelegd wat er aan de hand was (erg moeilijk je verstaanbaar te maken naast de snelweg met het harde geluid van banden over die betonnen wegen). Uiteindelijk doorverbonden naar Hertz, die eigenlijk alleen maar zei dat we bij de auto moesten wachten.

Gelukkig duurde het geen uur voordat de wegenwacht er was, maarwas hij er al om 15.35 uur. Hij probeerde eerst lucht in de band te krijgen, maar dat lukte niet. Vervolgens takelde hij de auto achterop zijn wagen en zijn we de eerste afrit afgereden om bij een shoppingmall op de parkeerplaats gaan staan. Heel wat veiliger dan langs de weg. In de band zat een gat van bijna een centimeter doorsnee, ook zat er nog wat metaal naast het gat in de band vast, dus waarschijnlijk heeft er een groot stuk metaal in de band gezeten, wat er uit gegaan is en zorgde dat de band leeg liep.

Er bleek een thuiskomertje in de achterbak te zitten, dus die heeft de wegenwacht erop gezet (na wel 3x gevraagd te hebben of ik ermee durfde te rijden) en rond 16.15 uur konden we weer op pad. Besloten om meteen door te rijden naar Los Angeles via de 101 (in plaats van de toeristische route via de PCH). Nog even gestopt bij een Wall-Mart (nog altijd geen KISS-schoolspullen) en Best Buy (2 cds die vandaagzijn uitgekomen, gekocht: Buckcherry en Black Crowes). Het was inmiddels spitsuur in L.A., dus dat pakten we ook nog even mee op de 101. De 405 richting vliegveld was vreemd genoeg weer heel rustig. Meteen even langs Hertz gereden (eerst vol getankt) om te vragen of ik nog een dag in L.A. kon rondrijden op dat thuiskomertje. Wederom de vraag of ik het durfde en als ik het durfde, kon het.

Ons hotel (Hilton LAX) ligt vlakbij Hertz en het vliegveld, hetgeen ook betekent dat er amper alternatieven om te eten zijn, behalve de bekende voedselketens, dus nog even ‘gedineerd' bij Burger King (ook voorlopig genoeg hamburgers gegeten). Hoe luxer de hotels, hoe kariger de voorzieningen. Nu ook weer. Het Hilton is een mooi hotel, ruime kamer (#1179) en nog even afwachten of die kamer rustig is (het uitzicht is in ieder geval mooi), maar het parkeren ($22 per dag), geen koelkast of kluisje op de kamer (extra te huren), geen ontbijt (Continental breakfast $17) en Wi-Fi $6 per uur. Gelukkig is er wel een zwembad, waar we meteen maar even de gebeurtenissen van vandaag hebben afgespoeld (m.n. in het bubbelbad).

Morgen is onze laatste volledige dag in L.A. en Amerika. De bedoeling is nog een rondje door L.A. te rijden om wat hoogtepunten te bekijken (Hollywood Sign, Beverly Hills, Queen Mary 2, Guitar Centre, Sunset Boulevard, Randy's Donuts, etc.). Dan aan het eind van de dag de auto inleveren bij Hertz, terug naar het hotel en alle spullen in onze twee tassen zien te krijgen.

Cinderella/Scorpions, Water World en Big Sur

Gisteravond was het Wi-Fi-signaal sterker (minder gebruikers ?) en ik heb toen meteen maar wat foto's van het Cinderella/Scorpions-concert geupload. Rond 17.00 uur zijn we naar het Sleep Train Pavilion gegaan voor mijn eerste echte Amerikaanse concert. Het concert was in zo'n typische outdoor venue, met het podium en de zitplaatsen overdekt, met daarachter, hoger, vrije plaatsen op het gras (zie 1 van de foto's). Deze laatste plaatsen zijn slechts $25. Er hing een uitgelaten sfeer en er was een soort ‘winkelstraat/pleintje' voor de merchandise, eten en drinken, en andere reclame-uitingen (o.a. Guitar Hero).

Cinderella begon klokslag 19.00 uur (precies zoals op het kaartje vermeld stond, dat is in Nederland nog wel eens anders). Zoals ik vooraf al aangegeven had, is dat ik eigenlijk meer voor Cinderella ging, dan voor de Scorpions. Cinderella treedt amper/nooit in Europa op, maar de Scorpions zien, moet niet zo'n probleem zijn. De zaal was bij aanvang nog half leeg, maar dat weerhield Cinderella niet om er vol tegenaan te gaan. Ik zeg wel Cinderella, maar de kenners weten dat het eigenlijk Tom Keifer plus begeleidingsband is. Tom Keifer zingt alles, speelt de gitaarsolo's en de ‘aparte instrumenten' (piano, slide-gitaar, saxofoon (!)). Het was fantastisch deze band weer eens live te zien (mijn laatste, en enige, keer was 22 jaar geleden, toevallig ook in het voorprogramma van de Scorpions, maar nu in de Rijnhal te Arnhem). Tegen het eind was de zaal bijna vol en stond iedereen op de banken. Cinderella speelde in ieder geval de volgende nummers: Somebody Save Me, Push Push, Night songs, Coming Home, Shelter Me, Nobody's Fool, Gypsy Road, Don't Know What You Got (Till It's Gone) en Shake Me.

De Scorpions begonnen precies om 20.30 uur en hadden een nagenoeg perfect geluid. Helder, krachtig, zodat je broek wappert op de bass-tonen. Precies zoals het moet (en dat voor een buitenconcert). Zoals gezegd kwam ik vooral voor Cinderella, maar ik moet eerlijk toegeven dat de Scorpions hen van het podium bliezen. En ook nooit geweten dat ze zó populair in Amerika waren. Iedereen zong elk nummer luidkeels mee en zelfs de 3 of 4 nieuwe nummers werden met gejuich ontvangen. Rudolf Schenker steelt natuurlijk de show. Hij staat geen moment stil, poseert in alle klassieke rockposes en krijgt de grijns niet van zijn gezicht. De hele band leek wel beduusd/blij verrastdoor de ontvangst in Concord, CA. Er werd overigens met geen woord gerept dat dit de afscheidstournee was, maar er werd ook niet afgesloten met een ‘See you soon'... De Scorpions speelden in ieder geval de volgende nummers: Sting in the Tail, Make it Real, Bad Boys Running Wild, The Zoo, Coast to Coast, Loving You Sunday Morning, The Best is Yetto Come, Holiday (met akoestische varianten van hun Flying-V en Explorer gitaren), Raised on Rock, Tease Me Please Me, Wind of Change, Dynamite, Kottack Attack (drumsolo), Blackout (Rudolf Schenker met Blackout-masker), Big City Nights, No One Like You en Rock You Like a Hurricane.

De auto stond op een gravelveld voor het Pavilion, (gelukkig) aan de kant waar ook de uitgang zat dus het wegrijden was geen probleem. Had wel een probleem kunnen worden, want ik kwam er pas een heel eind verder achter (na een schreeuw van iemand) dat ik mijn lampen niet aan had. Tja, wel 210 pk., maar koplampen op een sensor... Eden had bij het concert nog een (verbrande) 6 inch (15 cm.) pizzaatje gegeten ($6), maar ik nog niet. Naast ons motel zat een McD, dus toch nog even een Big Mac en Fruit Smoothies gehaald. In het motel was het wonder boven wonder vrij stil (de bovenburen sliepen waarschijnlijk al).

Om 6.30 uur wakker, email/reisblog gecheckt. Om 8.15 uur werd het ontbijt gebracht (Best Western was de keuken aan het renoveren en bood op deze manier het ontbijt aan). Na het ontbijt nog even in mijn boek gelezen en rond 10.00 uur vertrokken naar Water World, waar Eden graag naar toe wilde.

Water World zit ook in Concord en is een pretpark met allemaal speciale glijbanen (uiteindelijk bleken er 6 verschillende soorten te zijn). Water World zou in de buurt van het motel moeten zitten (en dat zat het ook), maar het kostte ons toch bijna een uur om het te bereiken. Erg frustrerend als je (verkeerd) op de snelweg zit en er alleen via een volgend stadje af kan, weer terug moet rijden, Water World wel vanaf de snelweg ziet liggen, maar dat er dan geen afslag is. En ik heb, meen ik, al eens aangegeven dat de Amerikanen net zo bewegwijzeren als in Zuid-Afrika: als het even kan zetten ze borden op (of nog liever, ná) de afslag. Maar goed, uiteindelijk Water World bereikt en toen begon het spenderen: parkeren ($10), 2 kaartjes ($66 !), kluisje ($7) en dat allemaal voor 2½ uur, meer tijd hadden we niet, want nog de rit naar Morro Bay via de Pacific Coast Highway voor de boeg.

Water World was wel leuk met aparte glijbanen in de vorm van een skate-ramp (zo'n U-ding) of een grote trechter. In sommige (banden) glijbanen moest ik wel mee, omdat die banden voor minimaal 2 personen waren. Mijn gewicht maakte het ook wel spectaculairder voor Eden. Ik voelde me wel een beetje opgelaten in Water World, niet zo zeer door mijn gewichtige voorkomen als wel dat ik zo'n beetje de enige was in een normale zwembroek (speedo) in plaats van een bermuda of zoiets. Zelfs Eden had zo'n tent aan. Blijkbaar was ik dus de enige met een abnormale zwembroek.

Rond 13.15 uur vertrokken richting Morro Bay. Het eerste deel over de snelweg en vervolgens bij Monterey weer op Highway 1 (de Pacific Coast Highway). Was het weer in Concord goed, zo gauw op de PCH waren was het weer half tot zwaar bewolkt. Het stuk ten zuiden van Monterey heet Big Sur en is alles wat je van een kustweg mag verwachten: steile kliffen, vergezichten en bochtige wegen. Daardoor ook de bijbehorende snelheid, zo'n 40 mijl/uur gemiddeld en dan nog om de haverklap bord met dat de snelheid via radar gecontroleerd wordt (alsof het iemand in zijn hoofd haalt om daar (te) hard te gaan rijden...alhoewel: James Dean ?). Een zeer mooie weg, alhoewel ik de Chapman's Peak Drive ten zuiden van Kaapstad toch spectaculairder blijf vinden.

Halverwege gestopt bij het wereldberoemde restaurant Nepenthe (hoog op een klif boven de oceaan) om daar een (zeer) late lunch te nuttigen (het was inmiddels 16.10 uur). Het café op de 1^e verdieping sloot net, dus naar het restaurant op de 2^e verdieping met een nog mooier uitzicht. Er was een wachtrij voor het restaurant en tegen de tijd dat wij geplaatst werden (16.35 uur), was de lunch-service voorbij en zou het diner-service om 17.00 uur beginnen. Ook goed. Na de drankjes (jasmijnthee en Sprite), brood, aspergesoep en het doorgeven van onze bestelling (Ambrosia burger voor Eden en de zwaardvis met gegrilde asperges en rijst voor mij), kwam de serveerster om 17.10 uur vertellen dat ze de grill aan het schoonmaken waren en dat het eten zo zou komen. Op dat moment dacht ik nog even aan de 100 mijl kronkelweg die wij nog voor de boeg hadden alvorens we bij Morro Bay zouden zijn (en die ik het liefst in daglicht zou rijden). Het eten kwam uiteindelijk om 17.35 uur en was heerlijk.

Om 18.15 uur doorgereden naar Morro Bay. Na nog even te hebben moeten tanken in Cambria ($3.59, ook daar weten ze van andermans nood een deugd te maken), kwamen we net in het donker in Morro Bay aan. Morro Bay is een redelijk klein plaatsje, dus het motel was zo gevonden. De eigenaresse had ons eerder verwacht, maar toen ik onze email correspondentie liet zien waarin stond dat we laat zouden arriveren en waarin zij dat bevestigde, 'herinnerde' ze zich het weer. De Sundown Inn is een klein, stereotype Amerikaans motel: slechts enkelvloers (geen bovenburen !) , zo'n 10 kamers in een U, allemaal de auto voor de deur. Wij krijgen kamer #3. De meest basic motelkamer tot nu toe (2 bedden, 2 stoelen, tafel en een ouderwetse tv). Geen ontbijt, geen airco, maar openstaande ramen. Ach, hier aan de kust is het koel (zojuist 58/15 graden) en morgen slapen we weer ‘gewoon' in het Hilton

San Francisco - Concord

Een rustig dagje vandaag. Om 7.15 uur wakker van de buren die weer aan het goedmaken waren, wat ze gisteravond laat ‘kapot' gemaakt hadden. Geschoren, gedoucht en email/reisblog gecheckt. Eden om 8.40 uur wakker gemaakt. Monique belde rond 9.00 uur om te feliciteren met ons 15-jarigsamen zijnen iedereen heeft elkaar even gesproken. Luan begint ons nu echt te missen, maar gaf tegelijkertijd ook aan dat ze de reisblog niet meer las...

Na het telefoontje ontbeten bij rond het zwembad. Het viel me nu ook op dat huisdieren blijkbaar toegestaan waren, want iemand liet zijn hond op het grasveldje (en dus voor alle ontbijters om te zien) schijten. Bij navraag bleken huisdieren vanaf 1 januari 2010 toegestaan, maar het is niet de bedoeling om ze op het grasveldje uit te laten. Het ligt natuurlijk ook niet aan het motel (alhoewel ik er wel rekening bij het boeken mee houdt), maar aan die hondenbezitster. Na het ontbijt de tassen en de auto ingepakt, dak omlaag en op pad.

Eerst Lombard St. (steil, dat is pas een hellingproef!!) op en vervolgens het ‘Crooked Street'-deel weer af. Eden was weer naar beneden gerend om foto's te maken. Vervolgens door de wijk/park Presidio gereden alvorens de Golden Gate Bridge over te rijden. Het was nu flink bewolkt in tegenstelling tot afgelopen woensdag, toen we daar de eerste keer waren. Gestopt bij het Vista Point en gelukkig snel een parkeerplaatsje gevonden, want het was al erg druk (voor veel latino's lijkt dit wel een dagje uit). Tot halverwege de brug gelopen en bij de eerste pijler liepen we boven een echte‘crime scene', want onderaan de pijler, tussen de stenen, lag een lijk. Er was al politie, etc. bij en ze waren aan het kijken hoe ze hem het beste weg konden krijgen. Via de zoom van de camera leek het een oudere man (hobo ?) te zijn.

Na het bezoek aan de Golden Gate Bridge (gedeeltelijk) langs de baai naar Concord gereden. Nog even gestopt bij de gevangenis van San Quentin (voor de Johnny Cash-kenners). Zo gauw we bij de baai weg waren, schoot de temperatuur 30/16 graden omhoog, van 58/15 gradenin San Francisco naar 88/31 graden in Concord.

In Concord langs ons Best Western motel doorgereden naarhet Sleep Train Pavilion, waar vanavond Cinderella en The Scorpions zullen optreden. Op de weg terug naar het motel nog even gestopt bij Subway voor een verlate lunch. In het motel om een rustige kamer gevraagd. Dat kon ze niet beloven, want het motel is helemaal uitverkocht i.v.m. het concert, maar als er problemen waren, hadden ze 's nachts beveiliging. Het zal mij benieuwen, we hebbenkamer (# 145) op de onderste verdieping, het verst van het zwembad, maar dat zal eerder met mijn ‘rate' ($39 !) te maken hebben, dan met mijn vraag om rust. De bovenburen stampen er in ieder gevallustig op los.

Ik werk alvast aan de reisblog en Eden gaat (even) zwemmen. Ik plaats de reisblog maarmeteen, omdat ik niet denk dat ik vanavond na het concert nog puf heb. Ik merk dat het Wi-Fi-signaal in de kamer zwak is, dus wellicht zal het me niet lukken om het verhaal en/of foto's te plaatsen. Tot morgen.

San Francisco - dag 3

Vanmorgen om 7.10 uur wakker (maar wel pas om 0.35 uur mijn boek dicht gedaan), opgestaan en gedoucht. Vervolgens Eden wakker gemaakt om de (laatste) was te gaan doen. De wasserij zit 4 blocks verderop. Terwijl de was draaide nog een interessant verhaal in Rolling Stone Magazine gelezen over de totstandkoming van Exile on Main St. (van de Rolling Stones). Hoe je het wendt of keert, de was wordt toch niet echt schoon in die wasserijen (vlekken gaan er niet uit en de witte was wordt grauw). Misschien alle was op heet doen ?

Terug in het hotel ontbeten, de was uitgepakt en email/reisblog en bioscooptijden gecheckt (14.35 en 17.05 uur voor Toy Story 3). Vervolgens met bus 30 weer naar Union Sq. Op zoek naar honkbalschoenen voor Luan. Het blijft toch vreemd dat je geen honkbalschoenen in FootLocker of de specifieke Nike of Adidas winkels kunt kopen. Enige alternatief, weer met bus 14 naar Sports Authority. De vorige keer hadden we gezien dat bus 14 vlakbij de winkel stopt, dus nu bleven we een stop langer zitten, maar de buschauffeur stopte niet bij de volgende stop. En toen hij ook de volgende stop ook oversloeg, sprak ik hem daarop aan om als antwoord te krijgen dat we in bus 14L (Limited) zaten en dat die niet overal stopt. Over met de mond vol tanden gesproken...

De bus stopte uiteindelijk bij 16th St. (we moesten op 13th St. zijn) en teruggelopen door een half ghetto (nee, geen fijne buurt daar). In Sports Authority hadden ze gelukkig honkbalschoenen en Eden heeft nog een gymbroek gekocht.

Het was inmiddels 13.00 uur geweest, mooi op tijd om terug naar de stad en de bioscoop te gaan. Op dat moment realiseerde ik me dat ik mijn bril vergeten was en dat we terug naar het hotel moesten (dan de film van 17.05 uur maar). Bus 47 bracht ons weer in de buurt van het hotel. Bij een diner nog omeletjes gegeten met hete thee en melk. Aangezien de lucht inmiddels opgetrokken was en we in de buurt van het ‘crooked street'-deel van Lombart St. waren, besloten we daar even te gaan kijken/foto's maken. Dit moeten de steilste straten van San Francisco zijn. We waren niet alleen, er stonden wel 60-70 auto's in de rij om Lombard St. af te rijden. Na het beklimmen van de heuvels kwamen we boven aan het ‘crooked street'-deel van Lombart St. uit. Eden is nog even Lombart St. afgelopen (en weer opgelopen) om van onderaf foto's te maken.

Terug in het hotel mijn email gecheckt en zag dat Monique mij precies om 15.00 uur (0.00 uur NL-tijd) een mailtje had gestuurd om me te feliciteren met ons 15-jarige samenzijn (1 augustus 1995, ik weet het nog goed...).

Om 16.00 uur weer richting bus 30 om naar het centrum te gaan voor de bioscoop. Het was bijzonder druk in de bus en bijzonder druk onderweg, m.n. in Chinatown. Tegen 17.00 uur stapten we in de buurt van de bioscoop uit. Na het kopen van de 2 kaartjes voor Toy Story 3 in ouderwets 2D ($19) en een large popcorn, large sprite en large cherry coke (elk zeker ruim een liter) naar zaal 2. Een vrij kleine zaal die goed vol zat. Het eerste dat opviel is dat veel mensen zeer kleine kinderen (baby's en peuters) bij zich hadden. Gelukkig geen last van gehad tijdens de film, want als de kinderen lastig waren, namen de ouders de kinderen naar buiten de zaal (kom daar in NL maar eens om). Toy Story 3 was een waardig vervolg op Toy Story 1 & 2, maar gezien de uitstekende recensies (De Volkskrant - 5 sterren) had ik er toch meer van verwacht.

Na de film nog even in het Metreon-pand rond gelopen. Buiten was een park dat ik herkende van de laatste keer, omdat we daar toen hebben gewacht totdat we naar het vliegveld gingen om terug naar NL te vliegen. We hebben een dia van Eden die door dat park rondrent en nu liet ik hem hetzelfde doen voor een digitale foto.

Vervolgens nog een rondje door downtown San Francisco gelopen en wat foto's gemaakt. Na al het vette eten van de afgelopen dagen op zoek naar een McD waar we een salade en een fruit-smoothie wilden eten. De eerste McD ging net dicht toen we binnen stonden (we konden de frites die nog over waren,kopen, maar verder niets) en bij de 2^e was het bijzonder druk, maar toch maar gedaan. Tafeltje gedeeld met een spaans-sprekend stel.

Gelukkig stopte bus 30één block verderop, maar eerst een wachttijd van 16 minuten, toen die bij 8 minuten was, veranderde het in 22 minuten en toen dat bij 7 minuten was, veranderde het naar 47 minuten. Op het moment dat we op zoek waren naar (de weinige) alternatieven, kwam toch bus 30 aangereden. Uiteindelijk bijna 1½ uur over gedaan om bij het hotel te komen.

Morgen staan we rustig op, rijden we nog een rondje door SF en wellicht nog een keer over de Golden Gate Bridge om nu bij het lage viewpoint te stoppen en over de brug te lopen. Daarnaast een rondje langs de baai om uiteindelijk in Concord, CA.(eigenlijk een voorstad van SF) uit te komen voor het concert van Cinderella/Scorpions. We hebben een overnachting geboekt in Concord, CA.

San Francisco - dag 2

Wederom erg goed geslapen, tot 8.15 uur (!) dit keer. Opgestaan, email/reisblog gecheckt en gedoucht. Vervolgens ontbeten en besloten dat we vanmorgen naar Alamo Park (Victorian Houses) en Haight Street (de hippiewijk) zouden gaan. Het is wederom zwaar bewolkt.

Met bus 22 zijn we zo bij Alamo Square. De rij Victorian Houses bestaan uit een stuk of 6 huisjes. Waarom dit nu een van de meest gefotografeerde straten van San Francisco is ? Waarschijnlijk omdat dit er voor Amerikaanse begrippen erg Europees uitziet. Alle toerbussen stoppen er of rijden er voorbij.

Vervolgens naar Haight/Asbury gelopen (een block of 7, maar wel een flinke heuvel op). In mijn herinnering van 10 jaar geleden was dit een hele kleurrijke straat, maar nu is het erg eenzijdig geworden geworden, met eigenlijk alleen maar smoke-shops en vintage kleding. Ook de muurschilderingen, die het zo kleurrijk maken, zijn er nog amper. De vele hobo's (zwervers) zijn er nog wel.

Op Haight Street nog een muziekwinkel in geweest en ze hadden zowaar een paar linkshandige gitaren, maar Eden's budget reikt net tot de Epiphone en niet tot het oudere broertje Gibson, die daar vooral waren. Maar ook de prijzen van de Epiphones waren erg hoog (voor de kenners: de Zakk Wylde Bull's Eye kostte daar een kleine $1.500 ! Of zou het inmiddels een collectors item worden ?).

Verder op Haight Street zit ook de SF-tak van Amoeba-records. Lang niet zo groot als in L.A., maar wel zeer veel te verkrijgen. Overigens veel hetzelfde en helaas geen merchandise. Haight Street weer teruggelopen (het was nog steeds zwaar bewolkt) en met bus 47 weer terug naar de buurt van ons hotel gereden. Toen we uitstapte vielen ons twee dingen op: 1) langs de kust (het lager gelegen deel van SF, waar ook ons hotel staat) is het zonniger en 2) een Mel's Drive In. Dus daar maar even geluncht met een chilli-burger en cheeseburger, sprite en lemonade.

In het hotel begonnen aan mijn 1^e boek deze vakantie (ja, voor het bijhouden van een reisblog moeten offers gebracht worden): Wild Boy (de biografie van Andy Taylor - gitarist van Duran Duran). Na de proloog sluit ik mijn ogen even om ruim 2 uur later weer wakker te worden. Het is inmiddels te laat om naar de bioscoop te gaan. De film die wij uitgekozen hadden (Toy Story 3) draait in 2D (!) om 17.05 uur (het was inmiddels 17.40 uur) en om 22.35 uur (maar dat is wel een beetje te laat). In 3D draait die wel vaker, maar dat vind ik (persoonlijk) geen toegevoegde waarde hebben. Ik word erduizelig van en die brillen irriteren me alleen maar. Morgen een nieuwe kans.

We besluiten er een huiselijk avondje van te maken, de eerste avond in ruim 3 weken dat we er 's avonds niet meer uit gaan. Eden speelt op zijn PSP en kijkt tv, en ik kijk de KISSteria-special op YouTube. Om 19.45 uur gaat Eden een paar slices pizza en frisdrank voor ons halen bij Pizza Orgasmica, die we opeten terwijl we de honkbalwedstrijd tussen SF en LA (een soort Ajax - Feyenoord, want het stadion zit bomvol) op tv kijken (momenteel 6-2, bottom of the7th inning). We kijken of er voor morgen nog kaarten beschikbaar zijn. De enige kaarten die nog beschikbaar zijn, zijn staanplaatsen à $32 per stuk. Op de SF Giants website wordt ook aangegeven dat ze ‘market pricing' hanteren, dus de prijzen van de kaarten zijn afhankelijk van de vraag naar kaarten (volgende week spelen de SF Giants tegen de Chicago Cubs en kosten de goedkoopste zitplaatsen $12 per stuk).

Morgen in ieder geval de (laatste) was en dan zien we het wel. Zondag, voordat we naar Concord, CA. voor het Cinderella/Scorpions-concert rijden, rijden we nog een rondje langs de highlights van San Francisco. Deze dagen heeft het geen nut om de auto te pakken, want er zijn amper vrije parkeerplaatsen.

San Francisco - dag 1

Werd vanmorgen voor de verandering eens om 6.30 uur wakker, maar wel goed geslapen. Zelfs zonder airco is het rustig en koel. Reisblog en email gecheckt en gedoucht. Eden laten uitslapen tot 8.30 uur. Voor ontbijt naar de tuin bij het zwembad. Het was zwaar bewolkt en er viel een heel klein spatje regen. Aan de continentale ontbijten zijn we inmiddels gewend (toast, bagels, cornflakes, hete thee en jus, en zowaar weer pindakaas). Meteen bij de receptie geïnformeerd welke bus we het beste konden nemen naar Union Square voor wat honkbal-shopping (bus 30).

Na het tandenpoetsen naar bus 30 gelopen (1 block van het hotel) en de bus kwam al snel. Bij Union Square uitgestapt. Eerst maar eens bij het eindpunt van de kabeltrammetje een 3-dagenkaart voor mij gekocht ($20). Eden reist voor $0.75 per keer (als die het tenminste gepast heeft), dus een 3-dagenkaart zal voor hem niet lonen. Er stond al een hele lange rij bij het kabeltrammetje, maar ook een flinke rij bij de ticketbox.

Vervolgens Market Street op en neer gelopen op zoek naar een sportwinkel voor de honkbalspullen voor Luan en Monique. Op Market Street vielen me de vele zwervers weer op (ongetwijfeld door het liberale beleid in SF). Overal ter wereld heb je zwervers, maar ik vind de zwervers in SF (en dan m.n. Market Street) erg agressief. Als je nietsof ‘no thanks' zegt, krijg je bijna altijd wel een verwensing of een opmerking naar je hoofd. Ook onderling zijn ze agressief door te schreeuwen en te vechten.

Op Market Street is geen sportwinkel te vinden, ook niet in de warenhuizen als Macy's of Bloomingdales. Ook in de omliggende straten, niets te vinden. Ik had niet verwacht dat het zo'n probleem zou zijn om die honkbalspullen te vinden. In de buurt van Union Square is een Nike-winkel, waar we naar de baseball-spullen vragen. Als de jongen aangeeft dat ze maar een kleine collectie hebben, vraag ik waar ik dan die spullen zou kunnen kopen. Het geeft me het adres van Sports Authority, een grote winkel op 12th Street/Folsom.

Met de bus gaan we naar een uithoek van de stad, in het gebied ten zuiden van Market Street (niet het beste deel van SF), vlakbij de snelweg. De winkel blijkt op een industrieterreintje op 13th Street/Folsom te zitten (dus bijna goed). Het is inderdaad een grote winkel met een baseball-hoek. Natuurlijk had ik het opgegeven verlanglijstje niet bij, maar met heel wat wikken, wegen en passen zijn we een eind gekomen (alleen zag ik bij thuiskomst dat er ook nog honkbalschoenen voor Luan op stonden, wellicht komen die later dan). Heel wat lichter (het zwaarbewolkte weer was veranderd in een stralende dag, maar ik bedoel m.n. de portemonnee) kwamen we 45 minuten later weer de winkel uit.

Op 11th Street stopt bus 47 die ons een heel eind in de buurt van ons hotel bracht. Aangezien we nog niet geluncht hadden (en het al 14.00 uur was), keken we uit naar een eettentje o.i.d. Voorbij het hotel zat een bakkerij die ook ontbijt- en lunchgerechten serveert. Ook was er nog plaats op het terrasje op de stoep en een leuke serveerster. Een western omlet en melk voor Eden en een California omlet met citrus/mint thee voor mij. Na deze late lunch voor even terug naar het hotel.

Om 16.45 uur weer met bus 30 naar Fishermans Wharf. Eerst even bij Pier 39 langs om de zeeleeuwen te fotograferen en dan door naar Pier 33 voor de tour naar Alcatraz. De boot vertrok inderdaad precies op tijd (18.10 uur) en was binnen 15 minuten op Alcatraz. Tja, wat kan je daarvan zeggen ? Je kent Alcatraz natuurlijk van de film Escape from Alcatraz (met Clint Eastwood), maar om daar zelf te lopen (precies de gang te maken die de gevangenen maakten) en dan via een audio-tour waar zowel de bewaarders als gevangenen hun verhaal horen vertellen terwijl je door de gevangenis geleid wordt. Zeer indrukwekkend ! Alcatraz was maar een kleine 29 jaar een gevangenis en werd in 1963 door Kennedy gesloten omdat a) het gebouw door de weerselementen begon af te takelen, b) dat het te duur was om draaiende te houden en c) er anders tegen gevangenbewaring werd aangekeken (niet alleen maar straffen). Je kwam overigens in Alcatraz als je het in andere gevangenissen te bont had gemaakt. Na de audio-tour ook een korte presentatie over die beruchte ontsnapping in 1962, waarbij werd aangewezen hoe ze de gevangenis verlaten hebben en waar ze precies te water zijn gegaan.

Om 20.40 uur de boot weer terug naar San Francisco, waar het inmiddels donker was. Weer teruggelopen door Fishermans Wharf naar bus 30 en in de buurt van ons hotel uitgestapt. 's Middags had ik vanuit de bakkerij een pizzeria gezien, waar we nog wat wilden eten. De pizzeria heette Pizza Orgasmica met als slogan ‘We never fake it'. Echt waar ! Op donderdag t/m zondag is het geen restaurant, maar een afhaalrestaurant vanwege de drukke aanloop vanuit het uitgaansgebiedje. Ieder 2 slices en een frisdrank en naar het hotel. Het is een lange dag geweest.

Morgen waarschijnlijk naar Haight/Ashbury (de hippiewijk) en de Victorian Houses. En toen we op de bus stonden te wachten om naar Sports Authority te gaan, zagen we een grote bioscoop (Metreon). Misschien dat we daar 1 dezer dagen nog een filmpje gaan pikken.