Gisteravond was het Wi-Fi-signaal sterker (minder gebruikers ?) en ik heb toen meteen maar wat foto's van het Cinderella/Scorpions-concert geupload. Rond 17.00 uur zijn we naar het Sleep Train Pavilion gegaan voor mijn eerste echte Amerikaanse concert. Het concert was in zo'n typische outdoor venue, met het podium en de zitplaatsen overdekt, met daarachter, hoger, vrije plaatsen op het gras (zie 1 van de foto's). Deze laatste plaatsen zijn slechts $25. Er hing een uitgelaten sfeer en er was een soort ‘winkelstraat/pleintje' voor de merchandise, eten en drinken, en andere reclame-uitingen (o.a. Guitar Hero).

Cinderella begon klokslag 19.00 uur (precies zoals op het kaartje vermeld stond, dat is in Nederland nog wel eens anders). Zoals ik vooraf al aangegeven had, is dat ik eigenlijk meer voor Cinderella ging, dan voor de Scorpions. Cinderella treedt amper/nooit in Europa op, maar de Scorpions zien, moet niet zo'n probleem zijn. De zaal was bij aanvang nog half leeg, maar dat weerhield Cinderella niet om er vol tegenaan te gaan. Ik zeg wel Cinderella, maar de kenners weten dat het eigenlijk Tom Keifer plus begeleidingsband is. Tom Keifer zingt alles, speelt de gitaarsolo's en de ‘aparte instrumenten' (piano, slide-gitaar, saxofoon (!)). Het was fantastisch deze band weer eens live te zien (mijn laatste, en enige, keer was 22 jaar geleden, toevallig ook in het voorprogramma van de Scorpions, maar nu in de Rijnhal te Arnhem). Tegen het eind was de zaal bijna vol en stond iedereen op de banken. Cinderella speelde in ieder geval de volgende nummers: Somebody Save Me, Push Push, Night songs, Coming Home, Shelter Me, Nobody's Fool, Gypsy Road, Don't Know What You Got (Till It's Gone) en Shake Me.

De Scorpions begonnen precies om 20.30 uur en hadden een nagenoeg perfect geluid. Helder, krachtig, zodat je broek wappert op de bass-tonen. Precies zoals het moet (en dat voor een buitenconcert). Zoals gezegd kwam ik vooral voor Cinderella, maar ik moet eerlijk toegeven dat de Scorpions hen van het podium bliezen. En ook nooit geweten dat ze zó populair in Amerika waren. Iedereen zong elk nummer luidkeels mee en zelfs de 3 of 4 nieuwe nummers werden met gejuich ontvangen. Rudolf Schenker steelt natuurlijk de show. Hij staat geen moment stil, poseert in alle klassieke rockposes en krijgt de grijns niet van zijn gezicht. De hele band leek wel beduusd/blij verrastdoor de ontvangst in Concord, CA. Er werd overigens met geen woord gerept dat dit de afscheidstournee was, maar er werd ook niet afgesloten met een ‘See you soon'... De Scorpions speelden in ieder geval de volgende nummers: Sting in the Tail, Make it Real, Bad Boys Running Wild, The Zoo, Coast to Coast, Loving You Sunday Morning, The Best is Yetto Come, Holiday (met akoestische varianten van hun Flying-V en Explorer gitaren), Raised on Rock, Tease Me Please Me, Wind of Change, Dynamite, Kottack Attack (drumsolo), Blackout (Rudolf Schenker met Blackout-masker), Big City Nights, No One Like You en Rock You Like a Hurricane.

De auto stond op een gravelveld voor het Pavilion, (gelukkig) aan de kant waar ook de uitgang zat dus het wegrijden was geen probleem. Had wel een probleem kunnen worden, want ik kwam er pas een heel eind verder achter (na een schreeuw van iemand) dat ik mijn lampen niet aan had. Tja, wel 210 pk., maar koplampen op een sensor... Eden had bij het concert nog een (verbrande) 6 inch (15 cm.) pizzaatje gegeten ($6), maar ik nog niet. Naast ons motel zat een McD, dus toch nog even een Big Mac en Fruit Smoothies gehaald. In het motel was het wonder boven wonder vrij stil (de bovenburen sliepen waarschijnlijk al).

Om 6.30 uur wakker, email/reisblog gecheckt. Om 8.15 uur werd het ontbijt gebracht (Best Western was de keuken aan het renoveren en bood op deze manier het ontbijt aan). Na het ontbijt nog even in mijn boek gelezen en rond 10.00 uur vertrokken naar Water World, waar Eden graag naar toe wilde.

Water World zit ook in Concord en is een pretpark met allemaal speciale glijbanen (uiteindelijk bleken er 6 verschillende soorten te zijn). Water World zou in de buurt van het motel moeten zitten (en dat zat het ook), maar het kostte ons toch bijna een uur om het te bereiken. Erg frustrerend als je (verkeerd) op de snelweg zit en er alleen via een volgend stadje af kan, weer terug moet rijden, Water World wel vanaf de snelweg ziet liggen, maar dat er dan geen afslag is. En ik heb, meen ik, al eens aangegeven dat de Amerikanen net zo bewegwijzeren als in Zuid-Afrika: als het even kan zetten ze borden op (of nog liever, ná) de afslag. Maar goed, uiteindelijk Water World bereikt en toen begon het spenderen: parkeren ($10), 2 kaartjes ($66 !), kluisje ($7) en dat allemaal voor 2½ uur, meer tijd hadden we niet, want nog de rit naar Morro Bay via de Pacific Coast Highway voor de boeg.

Water World was wel leuk met aparte glijbanen in de vorm van een skate-ramp (zo'n U-ding) of een grote trechter. In sommige (banden) glijbanen moest ik wel mee, omdat die banden voor minimaal 2 personen waren. Mijn gewicht maakte het ook wel spectaculairder voor Eden. Ik voelde me wel een beetje opgelaten in Water World, niet zo zeer door mijn gewichtige voorkomen als wel dat ik zo'n beetje de enige was in een normale zwembroek (speedo) in plaats van een bermuda of zoiets. Zelfs Eden had zo'n tent aan. Blijkbaar was ik dus de enige met een abnormale zwembroek.

Rond 13.15 uur vertrokken richting Morro Bay. Het eerste deel over de snelweg en vervolgens bij Monterey weer op Highway 1 (de Pacific Coast Highway). Was het weer in Concord goed, zo gauw op de PCH waren was het weer half tot zwaar bewolkt. Het stuk ten zuiden van Monterey heet Big Sur en is alles wat je van een kustweg mag verwachten: steile kliffen, vergezichten en bochtige wegen. Daardoor ook de bijbehorende snelheid, zo'n 40 mijl/uur gemiddeld en dan nog om de haverklap bord met dat de snelheid via radar gecontroleerd wordt (alsof het iemand in zijn hoofd haalt om daar (te) hard te gaan rijden...alhoewel: James Dean ?). Een zeer mooie weg, alhoewel ik de Chapman's Peak Drive ten zuiden van Kaapstad toch spectaculairder blijf vinden.

Halverwege gestopt bij het wereldberoemde restaurant Nepenthe (hoog op een klif boven de oceaan) om daar een (zeer) late lunch te nuttigen (het was inmiddels 16.10 uur). Het café op de 1^e verdieping sloot net, dus naar het restaurant op de 2^e verdieping met een nog mooier uitzicht. Er was een wachtrij voor het restaurant en tegen de tijd dat wij geplaatst werden (16.35 uur), was de lunch-service voorbij en zou het diner-service om 17.00 uur beginnen. Ook goed. Na de drankjes (jasmijnthee en Sprite), brood, aspergesoep en het doorgeven van onze bestelling (Ambrosia burger voor Eden en de zwaardvis met gegrilde asperges en rijst voor mij), kwam de serveerster om 17.10 uur vertellen dat ze de grill aan het schoonmaken waren en dat het eten zo zou komen. Op dat moment dacht ik nog even aan de 100 mijl kronkelweg die wij nog voor de boeg hadden alvorens we bij Morro Bay zouden zijn (en die ik het liefst in daglicht zou rijden). Het eten kwam uiteindelijk om 17.35 uur en was heerlijk.

Om 18.15 uur doorgereden naar Morro Bay. Na nog even te hebben moeten tanken in Cambria ($3.59, ook daar weten ze van andermans nood een deugd te maken), kwamen we net in het donker in Morro Bay aan. Morro Bay is een redelijk klein plaatsje, dus het motel was zo gevonden. De eigenaresse had ons eerder verwacht, maar toen ik onze email correspondentie liet zien waarin stond dat we laat zouden arriveren en waarin zij dat bevestigde, 'herinnerde' ze zich het weer. De Sundown Inn is een klein, stereotype Amerikaans motel: slechts enkelvloers (geen bovenburen !) , zo'n 10 kamers in een U, allemaal de auto voor de deur. Wij krijgen kamer #3. De meest basic motelkamer tot nu toe (2 bedden, 2 stoelen, tafel en een ouderwetse tv). Geen ontbijt, geen airco, maar openstaande ramen. Ach, hier aan de kust is het koel (zojuist 58/15 graden) en morgen slapen we weer ‘gewoon' in het Hilton