Afgelopen nacht voor het eerst zonder de wekker geslapen. Het maakt allemaal niet veel uit, want toch rond 6.30 uur wakker. Opgestaan, email/reisblog gecheckt, spullen gepakt en om 7.00 uur naar ‘the office' van het motel gelopen om ontbijt te halen (net op dat moment reden onze biker-buren weg, dus als we langer hadden willen slapen, was dat toch niet gelukt).

Het ontbijt was niet veel bijzonders: blueberry of kaneelbagels en een stukje appelkruimeltaart, aangevuld met lauwe thee. Snel de auto ingepakt en vertrokken richting Durango waar de Million Dollar Highway (Highway 550) begint. We beginnen inmiddels goed in de ‘travel-mode' te komen en ik zou dit wel de rest van mijn leven kunnen doen. Elke dag wat nieuws zien en als je wat langer wilt blijven, dan blijf je gewoon. Zou mij nooit vervelen.

In Durango nog even getankt, want veel benzinepompen zullen er niet zijn in het gebergte (en dat bleek ook wel). De Million Dollar Highway is het stuk tussen Silverton (30 mijl ten noorden van Durango) en Ouray van Highway 550. Er zijn twee verschillende versies waarom het de Million Dollar Highway genoemd wordt: 1) de stenen/gravellaag waarop het uiteindelijke asfalt ligt, bevat zeer veel mineralen en metalen en 2) de kosten van de aanleg van deze weg over een pas van ruim 11.000 ft./3.700 meter hoog. Het gaat ons erom dat het 1 van de mooiste wegen in de Rocky Mountains is met scherpe stijgingen/dalingen, steile afgronden (zonder vangrail of grote stenen) en vergezichten over bebosde valleien en bergtoppen met eeuwige sneeuw.

Het was inderdaad een fantastische rit en relatief rustig gezien de aantrekkingskracht en het hoogseizoen. En het is heerlijk koel in de bergen (ca. 75/24 graden), dus tot aan Ouray met het dak naar beneden gereden, want daarom hebben we per slot van rekening een convertible gehuurd. In Ouray (een plaatsje op nog geen vierkante mijl tussen de bergtoppen) een rondje gelopen en in een bakkerijtje een vroege lunch genoten (croissants, wortel/appel/noten-muffins, melk en (hete) thee).

Ergens op deze Million Dollar Highway hebben we ook het meeste oostelijk punt van onze trip bereikt, want na Ouray buigen we af naar het noord-westen voor onze eindbestemming vandaag: Moab, UT. Nog even met onze voeten in een bergbeekje gezeten om af te koelen (in de valleien, en dus in Ouray, is het toch gewoon 95/35 graden). Helaas was het bergbeekje niet diep of veilig (want snelstromend) genoeg voor een duik.

Ik had thuis tijdens de voorbereiding van deze trip gezien dat er in Norwood, CO. een State Fair en Rodeo zou zijn en aangezien we daar toch langskwamen, konden we die twee dingen mooi combineren. Niet dus, want wat een tegenvaller was die State Fair (3 kermisattracties op een gravelveldje) en de rodeo(tje) zou pas 's avonds beginnen. Daarbij is Norwood geen plaatsje waar je je 6 uur lang je kan vermaken tot aan de rodeo, dus besloten we door te rijden naar Moab.

Wanneer je vanuit Colorado, (weer) Utah inrijdt, verandert het landschap van groen (begroeiing) naar rood (gesteente). In Moab is het overigens weer ouderwets 105/41 graden, en is het ook 1 uur later dan in California (Pacific Time), dus gelijk aan de tijd in Colorado (Mountain Time). Blijkbaar heb ik dit helemaal gemist toen we eerder deze week al een dag/nacht in Utah waren (Monument Valley).

Ons motel (Bowen Motel) voor de komende 3 nachten gevonden aan de noordzijde van Moab. Wederom gevraagd om een rustige kamer, bij voorkeur op de bovenste verdieping, maar die waren (helaas) niet meer beschikbaar. Mooie, ruime kamer met bijna geruisloze, zeer goed werkende airco, koelkast en magnetron. En ook rustig totdat de bovenburen thuiskwamen. Ik denk dat ik dat maar moet opgeven, alhoewel ik het frappant vind, dat mensen 3 uur lang continu blijven rondlopen in hun motelkamer. Ik ben blij dat ik even kan zitten/liggen. Daad bij woord gevoegd en zowaar een middagdutje van een uur gedaan (het lijkt er haast wel of ik op vakantie ben).

Moab, UT.is ‘a funky little town' omgeven door rode rotswanden. De hoofdstraat, waaraan ons motel zit, bevat vele restaurantjes en winkeltjes (m.n. kunst). Vanavond dan eindelijk gegeten bij een Italiaans restaurantje, welke Eden uitgekozen had. Dit keer uitdrukkelijk geen pizza, maar cheese ravioli voor Eden en lasagne voor mij, weggespoeld met een Coke en een Bud Light. Beide gerechten waren erg machtig, dus een dessert paste er niet meer bij. Nog een rondje over de hoofdstraat gelopen en om 21.00 uur weer terug in het motel. Morgen wederom geen wekker.