Nadat ik gisteren onze reisblog bijgewerkt had, zijn we naar buiten gegaan om te eten. Aangezien we beiden pijn in voeten en benen hadden van het vele lopen, besloten we in de buurt te blijven en zijn de wederom naar Mel's Drive In geweest, maar onder voorwaarde dat we alleen iets gezonds zouden eten. Je kunt elke dag wel hamburgers, frites, etc. eten, maar gisteravond was het een turkey sandwich met aardappelpuree en groente voor Eden en ik had een salade Santa Fé, natuurlijk gecompleteerd met een lemonade en cola.

We waren rond 21.00 uur weer in het hotel, juist de tijd dat Monique en Luan naar Parijs zouden vertrekken. Een mooi moment om hun even te bellen en een fijne vakantie te wensen. Op Monique's mobiel kwam ik niet verder dan haar voicemail en de combinatie 31-10 (Nederland en Rotterdam) voor het thuisnummer werd geïnterpreteerd als een 311-code met een onbekend nummer. Dan maar per sms. Nog even de krant gelezen, wat gezapt en om 10.30 uur het licht uit.

Ik werd om 5.15 uur wakker van Eden's gang naar het toilet en kon niet meer goed in slaap komen. Om 6.15 uur opgestaan en gedoucht. Terwijl Eden zich aankleedde heb ik nog een paar foto's bij het bericht van gisteren gevoegd. Na het ontbijt liepen we om 7.45 uur op Hollywood Boulevard. Het plan is om 's morgens een rondje te lopen (koeler en héééél wat rustiger), dan terug naar het hotel voor de WK-finale en 's middags naar de honkbalwedstrijd.

Zo gezegd, zo gedaan. Vele sterren gezien op Hollywood Boulevard, waar alleen de echt grote sterren hun een eigen ster hebben liggen (zie foto's). Ook nog ‘even' doorgelopen naar Guitar Center op Sunset Boulvard, omdat dat de handen van vele rocksterren in het cement vereeuwigd zijn, maar helaas (en wellicht door schade en schande wijs geworden) liggen deze tegels achter een hek en aangezien Guitar Center pas om 11.00 uur opengaat, moeten we daar op een ander moment nog maar een keer langs. Overigens worden de handen van de filmsterren bij het Chinese Theater op Hollywood Boulevard continu bewaakt. Op de weg terug naar het hotel nog een broodje bij Subway gehaald als lunch bij de WK-finale.

Over de WK-finale hoef ik niet veel woorden vuil te maken, die heeft iedereen gezien. Hier in de USA vindt men dat Spanje terecht gewonnen heeft en dat Nederland veel te veel overtredingen nodig had. Veel Amerikanen (met een sprankje Spaans bloed, maar dus niet de Latino's) schaffen nu nog een Spaans voetbalshirt aan. In de lift vanhet hotel, op weg naar de honkbalwedstrijd, liepen we tegen een Schot aan die de uitslag wilde weten. Of hij het nu deed om het erin te wrijven of echt de wedstrijd niet gezien heeft,weet ik nog steeds niet. Ook tijdens de honkbalwedstrijd werd het doelpunt van Spanje meerdere malen herhaald en werd iedereen met een Spaans voetbalshirt voor de camera gehaald. Heb ik er toch nog (teveel) woorden aan vuil gemaakt.

Rond 15.00 uur vertrokken naar het Dodgers Stadium. Met de metro naar Union Station (inmiddels een bekende weg) en van daaruit met de speciale Dodgers-bus naar het immense stadion. Daar aangekomen, eerst onze tickets opgehaald bij de ‘Will Call window', incl. vouchers voor de Mannywood t-shirts (een klein deel van de zitplaatsen in het stadion heet Mannywood, genoemd naar de buitenspeler die daar in de buurt staat, maar vandaag helaas niet speelde. Per ticket krijg je er een T-shirt bij).

Vandaag was het ookViva Los Dodgers-day, ter ere (of binding ?) van het Latino deel van de Dodgers-fans, hetgeen betekende dat men op de parkeerplaats een klein festival terrein had ingericht waar je spelletjes kon doen, live-optredens en op de foto met/een handtekening van een oud honkbalspeler. Vandaag was dat Lee Lacy, de legendarische (?) #34 van de L.A. Dodgers, maar na even googlen, ook geschorst bleek te zijn voor het gebruik van cocaïne. Maar een kniesoor die daar op let...

Via de shop, waar de T-shirts gehaald konden worden, naar onze plaatsen, linksachter het buitenveld, maar slechts 3 rijen van het veld. De wedstrijd was niet zo heel goed te volgen, maar ter bestudering van een Amerikaans cultuur fenomeen, zeer geslaagd. Hoe die 40.000 Amerikanen 3 uur sport beleven...afgezien van de vele onderbrekingen voor het volkslied, voor God Bless America, voor reclames, voor het ingooien van de nieuwe pitchers, lopen ze af en aan om bier, frisdrank, water, hotdogs, popcorn, pinda's, ijsjes, etc. te halen. En de prijzen zijn gemakkelijk te onthouden: (bijna) alles is $5 !!

Zoals gezegd was de wedstrijd niet zo heel goed te volgen, daarvoor zaten we eigenlijk te laag om overzicht te hebben wat er precies op het veld gebeurde, maar de L.A. Dodgers wonnen uiteindelijkmet 7-0 van de Chicago Cubs, een eindstand die overigens al na de 4^e inning was bereikt. De wedstrijd begon om 17.05 uur precies (ongetwijfeld afgestemd met de tv-networks) en was om 19.45 uur afgelopen. De terugweg naar het hotel ging snel en we waren om 21.00 uur weer in het hotel.

Morgenvoorlopig onze laatste dag in L.A. (aan het eind van de vakantie zijn we er nog twee dagen, waarvan één met de auto). We moeten redelijk bij tijd opstaan voor onze dag in Universal Studios, welk om 9.00 uur opengaat, dusmorgen meer.